Gewoon Mara!

Vorige week maandag mocht ik mij weer melden bij de oncoloog. Helaas is mijn oncoloog vertrokken naar Leiden (helemaal geweldig voor haar; ze wordt daar hoogleraar), maar jammer is het wel. Ik vond haar een intelligente en bijzondere vrouw. Vandaag mocht ik kennis gaan maken met mijn nieuwe oncologe. Er was één klein probleem; het sneeuwde vorige week maandag als een gek. Nu kan ik goed auto rijden, rij ik overal naar toe. Maar voor rijden in de sneeuw schijt ik in mijn broek  ben ik bang. Aangezien ik al anderhalf jaar geen oncologische controle meer heb gehad (maar wel een goede mammografie in juni!) en ook mijn port-a-cath weer doorgespoten moest worden, besloot ik toch te gaan. Ik vertrok al vroeg vanaf huis met de fiets naar het station. Ik zwaaide eerst Vic uit. Ook hij moest op de fiets naar school maar was een stuk minder angstig dan ik. Gelukkig was het fietspad redelijk schoon en kon ik in de rij aansluiten van de flink vertraagde Randstad Rail richting Den Haag. Vervolg

Ons 'heerlijk avondje' was aangebroken en Vic popelde om zijn surprise naar beneden te halen. Hij had een surprise voor mij moeten maken en wat denk je wat het was? Het mooiste hart dat ik ooit heb gezien! Hoe geweldig is het dat de eerste surprise die hij thuis maakt een heel groot hart voor zijn moeder is? Dat is echt ontroerend mooi!!! Het bijpassende gedicht verdient misschien wat uitleg. Hij noemt mij gekscherend 'dikke druif' en ik hem 'dikke banaan'. Dat heeft overigens al wel eens voor vreemde situaties gezorgd. Toen we een keer samen in de stad liepen, noemde ik hem 'dikke banaan'. De dame die voor ons liep draaide zich verontwaardigd en al boos kijkend om. Ik riep direct 'ik had het tegen mijn zoon hoor', waarop zei aangaf zich aangesproken te hebben gevoeld. Oeps! Kortom; ik ben dolgelukkig met de prachtige surprise en het rijm ('ik hou van jou' en 'je bent zo lief') van mijn geweldige kind!

Onze Vic sprak verder niet over Sinterklaas. In groep vijf (vorig schooljaar) merkte hij één keer op dat hij vermoedde dat er hulpsinterklazen waren. Maar als we het met hem over de goedheiligman hadden, sprak hij nooit zijn twijfels uit. Na lang wikken en wegen besloten we in september het gesprek met hem aan te gaan. Toen hij een aantal jaar geleden hoorde dat de Kerstman niet bestond, was hij erg boos en verdrietig. Zijn 'jullie zouden altijd eerlijk tegen mij zijn', sneed toen recht door mijn hart. Dus met een 'grote bal in mijn buik' gingen we het gesprek met hem aan. 'Lieverd, kom eens even bij ons zitten, want we willen je wat vragen. Wat weet jij nu eigenlijk echt over Sinterklaas'. Vic begint direct te lachen en zegt 'ik weet het al hoor!'. Wij kijken elkaar lachend aan en ik vraag hem 'wat weet je dan?'. 'Dat hij niet echt bestaat'. Hahahahahaha! Wie zat wie nu al die tijd in de maling te nemen? Dit jaar hebben we dus me