Gewoon Mara!

Tijdens de eerste corona-golf heb ik me heel onveilig gevoeld. Het was nog geheel onduidelijk wat Covid op CF zou doen en ik hield me meer dan strikt aan alle regels.  Jullie hebben hier mee kunnen lezen wat dit betekende voor ons dagelijkse leven. Na eerst alle contacten te hebben weg gehouden, hebben we meer dan een jaar lang alleen maar mensen buiten ontmoet. We zaten zelfs in december en januari en tijdens de sneeuwbuien in februari met onze gasten in de achtertuin. Weliswaar met de houtkachel aan, maar niet binnen! Ik wandelde en fietste me suf tijdens de koude maanden om toch maar in contact te kunnen blijven met anderen. Toen ik in juni (dit jaar!) volledig gevaccineerd was, gaf ik mezelf weer wat meer vrijheid.  Ik ging weer naar de winkels en we ontvingen soms weer wat bezoek binnen. Ook ging ik vanaf de zomer weer sporten in de sportschool. Natuurlijk ben ik (een van de weinigen) die nog steeds gepaste afstand houdt, die geen handen schudt of knuffelt en niet in grote groepen

Bij het laatste poli-bezoek spraken we af dat ik ook weer een keer een sensormeting moest doen.  Bij een sensormeting wordt er een kastje op mijn buik geplaatst die 24 uur per dag meet hoe mijn suikers er voor staan. Zo kun je dus achteraf zien of je diabetes goed gereguleerd is; of ik voldoende insuline spuit en niet te veel pieken en dalen heb in mijn insuline. Tijdens de meting moet ik nauwgezet bijhouden (liefst op de minuut precies) wat ik eet en drink en of ik sport, zodat eventuele pieken en dalen verklaard kunnen worden.  Vorige week mocht ik dus weer naar het Haga voor het plaatsen van de sensor. charmante foto.. ;-) Niet alleen de sensor werd geplaatst, ik moest ook bloed en urine inleveren en ook mijn PAC moest weer worden doorgespoten. Mijn PAC wordt ongeveer iedere tien weken doorgespoten door de CF-verpleegkundige zodat het vat niet dicht slibt en de PAC dus nog gebruikt kan worden.  Ik heb echter een vrij moeilijk aan te prikken PAC, daarom wordt dit ook niet door de thu

Drie weken geleden belde de longarts me vrij onverwacht. ' Geen paniek',  was het eerste wat hij zei. Dat leidt het gesprek gelukkig altijd prettig in. Het zal dus wel meevallen waar hij voor belt. ' Al belt hij me eigenlijk nooit, dus er zal toch wel iets aan de hand zijn', schoot er door mijn hoofd. Het bleek dat mijn nieren weer eiwitten aan het lekken zijn. Dit betekent dat mijn  nierfilters niet goed functioneren  en dit kan uiteindelijk leiden tot nierschade. Dit is al eens eerder gezien in mijn urine. We zijn toen mijn 'lichte diabetes' gaan behandelen en ik startte met een bloeddrukverlager. Hoewel alles onder controle leek en de waarden verbeterden, bleek het nu toch weer niet goed te zijn. Dus moest de bloeddrukverlager verhoogd worden.  Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik werd er helemaal 'wausie' van in mijn hoofd. Inmiddels is dat gelukkig wat weg getrokken en gaan we binnenkort meten hoe mijn bloeddruk en mijn urine er weer voor staan. E