Gewoon Mara!

De dagen rijgen zich aaneen. Van weer een wasje draaien, naar de vaatwasser uitruimen, naar weer een training buiten of via YouTube. Via weer niks nieuws te melden hebben tijdens het avondeten, naar videobellen met lieve mensen en weer alle rommel in huis opruimen. Maar ook naar lange fietstochten, inmiddels samen met vriendinnen (één tegelijk..). Het kassengebied verkennen in onze woonplaats. Verse (en de allerlekkerste ooit!) aardbeitjes kopen bij de kweker, komkommers die je voor vijftig cent bij een stalletje weg trekt en prachtige bloemen en planten, zo langs de kant van de weg te koop. We maken er gewoon wat van. En als je de winkels niet meer in mag, kun je tegenwoordig natuurlijk alles online kopen. Zo kwam ik (via het televisieprogramma Dragons' Den) terecht bij deze geweldige  waterflesjes met medicijndoosje er op geklikt. Een sympathieke ondernemer met een geweldig product. Ik heb er direct twee besteld. Nu nog zorgen dat ik ook vaker het huis uit mag, zo

'Mama?' Vic belt me op zijn tweede schooldag. 'Vind je het goed als ik met N en K ga spelen?' …. Uhm... P.A.N.I.E.K. Paniek schiet me in mijn hoofd. * 'Hoi lievie, uhhhh, tja. Nou oke, ik vind het goed maar alleen als jullie buiten gaan spelen'. *'Ja mama, dat beloof ik je. Dankjewel'. *'Is goed lieverd, maar je weet het (ik MOET het gewoon nog een keer zeggen..) alleen buiten spelen hé?. Met de onrust in mijn buik en hoofd hang ik op. Tranen springen uit mijn ogen. Heb ik hier nu verstandig aan gedaan of niet? Kan dit nu wel of kan dit nu niet? Piekerend zit ik op de bank. Het naar school gaan was al spannend genoeg. Is dat samen spelen nu dan wel zo handig? Aan de andere kant speelt hij op het schoolplein ook met deze twee jongens. Hoe blij ik ook ben en het ook begrijp dat de samenleving weer langzaam 'open gaat', zorgt het bij mij voor een hoop dilemma's. Zoals ik al eerder schreef en bij iedereen ook wel bekend zal zijn, is

Het leven in de 'quarantuin' gaat ondertussen gewoon door. Laten we eerlijk zijn; als we deze thuiszit-periode hadden gehad in de winter (met regen, wind en kou) was het thuis zitten toch een stuk moeilijker geweest. Gelukkig hebben wij een fijne achtertuin op het Zuidwesten en we kunnen dan ook al gauw genieten van de zonnestralen. Letterlijk en figuurlijk haal ik daar mijn energie vandaan en er zijn dus al veel uren doorgebracht op mijn stoeltje in de tuin. Kijk maar eens goed hoeveel ik al buiten heb gezeten.. Soms lekker met mijn haakwerkje, een goed boek op de ereader of gewoon even online op mijn mobieltje. Omdat Vic en ik wekelijks een nieuwe bakmix uitproberen, heb ik er af en toe wat lekkers bij. Ik vind het prachtig hoe de tuin zich, ondanks mijn gebrekkige waterbeleid, ontwikkelt in deze periode. Zoals je kunt zien hebben we binnenkort ook weer een hoop te proeven. Over het waterbeleid gesproken, onze fruitbomen krijgen wel af en toe water. En no

Ondertussen gaat hier het #blijfthuis leven en de zelfisolatie gewoon door. Hoewel er gisteren enkele versoepelingen zijn aangekondigd, gelden deze helaas nog niet voor mij als chronisch zieke. Het ziet er naar uit dat het advies zal zijn dat wij thuis moeten blijven totdat er een vaccin is. Ik zie veel CF-collegae schrijven dat wij deze vorm van thuisisolatie al zo goed kennen en het daarom minder zwaar voor ons is. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Tuurlijk; ik weet me als geen ander thuis te vermaken. Heb me nog nauwelijks echt verveeld. Maar in tijden van ziek-zijn heb ik wel contact met 'echte mensen'. Dat zijn de lichtpuntjes tijdens je opnames of het thuiskuren. Of dat je jezelf even naar een winkel sleept, om wat leuks te kopen en even andere mensen te zien. Ik merk dan ook dat ook ik de laatste twee weken op zoek ben naar hoe ik dit in wil vullen zonder dat ik risico's loop. Inmiddels heb ik nu een paar keer een 'voortuin-theetje' geprobeerd, waar