Gewoon Mara!

Vorig jaar op 8 maart testte Sebastiaan voor het eerst (bij de GGD) positief op Corona. Dit jaar zat hij, hoe toevallig, op 8 maart opnieuw te sniffen op de bank. Ook het bekende kuchje en zijn keelpijn was weer terug, dus hij besloot een testje te doen. In eerste instantie leek alles in orde te zijn, maar toen ik even later in de keuken keek naar de teststrip, bleken er toch twee streepjes zichtbaar. 😒 Kak, hoe moesten we het nu gaan doen? We besloten al gauw dat we in ieder geval niet samen zouden slapen en uiteraard werd er niet meer geknuffeld en gekust. Wel leefden we dit keer met elkaar, op afstand,  in dezelfde ruimtes. Sebastiaan bracht het grootste gedeelte van de dagen door op zijn (werk) kamertje.  Hij voelde zich niet fit, maar het was te doen. Na twee dagen vervielen alle officiële maatregelen. Sebastiaan hoefde dus niet meer in isolatie te blijven, desondanks bleven we voorzichtig. Net toen ik dacht dat ik de dans had ontsprongen, had ik na een week opeens een heel onrus

De week na de operatie van Vic was het voorjaarsvakantie. Vic en ik besloten om samen een midweekje weg te gaan in Nederland. Sebastiaan moest gewoon werken en Vic en ik gaan vaker samen wat daagjes weg. Vorig jaar gingen we naar  Antwerpen  en het jaar daarvoor verbleven we samen in  Groningen . Dit jaar kozen we voor een leuke  Bed and Breakfast  in Kampen. We boekten de benedenverdieping en hadden een zeer ruime en comfortabele kamer met keuken. Iedere ochtend werd er een uitgebreid ontbijt voor ons klaar gezet.  Het centrum van Kampen was op loopafstand, dus daar liepen we regelmatig even naar toe.  Het was een fris weekje, maar de zon scheen volop. We hielden ons zalige ritme aan. Rustig de dag opstarten, 's middags wat doen en vooral lekker veel snoepen en ongezond eten. Ook keken we heerlijk Netflix in het grote bed en genoot ik er vooral van dat mijn grote zoon nog steeds gezellig met me meegaat. Op dag twee gingen we naar het schattige stadje Elburg. Vic vond wel dat we da

Twee weken geleden moest onze zoon zich om zeven uur melden in het Sophia Kinderziekenhuis. We waren er een aantal weken daarvoor achter gekomen dat hij een liesbreuk had.  In 2012 was hij ook al eens geopereerd aan een  liesbreukje , maar helaas had hij nu een breuk aan de andere kant.  Hij kreeg gelukkig een eigen kamertje waar de grootse pyama op hem lag te wachten. Maar zijn 1.80m was natuurlijk veel te lang voor een kinderpyama 😁. Dus toch maar met een operatiehemd van de volwassenafdeling het bed in. Zenuwachtig was hij nauwelijks. De eerdere operatie was hem destijds zo meegevallen dat hij nu totaal relaxed lag te wachten. Ziekenhuizen zijn hem natuurlijk niet vreemd. Hij besloot ook dat hij alleen naar de OK zou gaan. Daar keek het personeel van op. Ze zijn het niet gewend dat kinderen alleen naar een OK durven te gaan. Ik wilde de keuze juist bij hem laten. Als hij wilde dat ik met hem meeging, zou ik uiteraard met alle liefde mee gaan, maar als het hem een beter en sterker g