Gewoon Mara!

Afgelopen donderdag was het er weer tijd voor; een bezoek aan de poli van het Haga. Gelukkig sloot mijn gevoel aan bij de cijfers. Ik blies een procentje lager dan de vorige keer, maar daar schrik ik niet van. Dat verschil is zo minimaal. Dus eigenlijk overheerstte er direct 'tevredenheid'. Het is heerlijk dat het dagelijks leven op dit moment lukt en dat ik zelfs soms wat energie over heb voor wat extra's. Een keertje een avondje weg te kunnen, zonder direct de rest van het weekeind gevloerd te zijn. Natuurlijk blijft het spannend omdat ik ook weet dat ik ieder moment onderuit kan gaan. Met de winter (en alle virussen) op komst is dat extra eng. Maar ik 'count mijn blessings' en geniet van alles wat me nu gegund is.

Het mannetje moest zich melden bij het CJG voor een gesprek met de school-verpleegkundige. Eén van de eerste vragen die zij hem stelde was of hij goed gezond was. Hij antwoordde dat dit zo was en vertelde er direct spontaan achter aan dat hij de griepprik kreeg. Met een schuin oog keek hij naar mij en voegde toe; 'want mijn moeder heeft taaislijmziekte'. De verpleegkundige vroeg hoe dat voor hem was en of hij er wel over kon praten. 'Ja hoor', zei hij, 'Ik kan heel makkelijk praten'. 'Toch mama?', checkte hij nog even bij me. Ik beaamde dit maar voegde er wel aan toe dat we hier heel alert op proberen te zijn en dat Vic weet dat we altijd hulp in kunnen schakelen als hij daar behoefte aan heeft. Dit was afdoende voor de verpleegkundige en ze keuvelden verder over school, vriendschappen, thuis en hobby's. Op dit moment overheerst de taaislijmziekte niet in ons leven. En dat is zo heerlijk! We kunnen gewoon even Sebastiaan, Vic en Mara zijn.

Voor mijn veertigste verjaardag vroeg ik aan mijn schoonmoeder 'iets leuks om samen te doen' cadeau. Ze bedacht dat we samen een leren tas gingen maken, hoe leuk! Gisteren reden we dan ook samen richting Zierikzee om bij  Mien Design  aan de slag te gaan met onze eigen tas. Wat werd het een geweldige dag. We begonnen met het uitzoeken van ons leer. Zo veel mooie lappen hingen er; zou ik kiezen voor een soepele of een stugge? Suede of toch gewoon leer? En nog lastiger; welke kleur? Na lang wikken en wegen koos ik voor een uitgesproken leer. Er was een hoop te meten en uit te denken. De eerste keer het mes in het leer zetten, was behoorlijk spannend. Na nog meer meten, uittekenen en plakken en een heerlijke lunch, moesten we achter de leer naaimachine. Nog nooit van mijn leven had ik uberhaupt een naaimachine gebruikt, dus dat was best even spannend. Maar het lukte! Ik zat te gieren achter de machine als deze weer op hol sloeg. Maar ongemerkt zat ik toch h