Gewoon Mara!

Die covid-cijfers... Aiiiiiiiii Dat gaat niet echt goed. En dan woon ik ook nog in een regio die er niet goed voor staat. En terwijl ik mezelf juist weer wat meer vrijheden toestond, lijkt dat inmiddels niet meer handig. Steeds meer bekenden om me heen worden (gelukkig tot nog toe negatief) getest op Corona. En die ene keer in de week dat ik mezelf toestond een (rustige) winkel in te gaan, ben ik vanaf nu nog voorzichtiger. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik vanaf nu een mondkapje op doe in alle winkels,  hoe rustig of hoe druk het er ook is want wie hou ik voor de gek? Ik probeer wel het leven leuk te houden op mijn manier. Krijg nog bezoek onder de overkapping en probeer het daar ook steeds gezelliger in te richten. Ook ging ik van de week geocachen in Delft en kwam daardoor bij een soort graffiti/skatepark. Hoop liefde daar! :) De training met de fysio vanochtend kon gelukkig gewoon buiten door gaan. Het is wel heel bijzonder; sinds maart trainen we al iedere maandagochtend buiten

Al langere tijd dachten we er over na om een overkapping in onze tuin te laten zetten. Nu met deze hele covid-periode kwamen we er achter dat zoiets toch wel heel erg handig zou zijn in onze tuin. Vanaf maart zaten we bijna wekelijks bij onze vrienden, die er wel één hebben, en langzaamaan kregen ook wij onze wensen helderder.  Omdat Sebastiaan zelf geen 'klusser' is, dit niet leuk vindt om te doen en ons project wel erg groot was, vroegen we onze aannemer om mee te denken. In de zomer zaten we met hem rond de tafel en de eerste week van september startte hij met bouwen. Sebastiaan trok zelf nog wel de borders leeg en snoeide de haag drastisch terug. Dit stuk van de tuin werd eigenlijk nauwelijks door ons gebruikt, alleen het zwembad heeft er deze zomer gestaan. De mannen werkten hard en netjes.  Al gauw stond er een geraamte. En na vijf dagen werken stond er een prachtige overkapping in de tuin. We zijn ontzettend blij met het resultaat en hopen straks op deze manier ook lange

 'Mijn wereld word steeds kleiner'. Zo. Dat is er uit. Sinds ik niet meer kan werken door mijn CF, zit ik volledig thuis. En hoewel dat in het begin vooral wennen was omdat het geen vrijwillige keuze was en ik het miste om mijn hersens aan het werk te zetten, genoot ik wel van de rust voor mijn lijf en de energie die het me spaarde en die ik nu in mijn gezin kon steken. Ik hield het leven leuk, naast mijn heerlijke gezin, door een druk sociaal leven. Dronk kopjes koffie met vriendinnen, bezocht familieleden en had aan kletspraatjes geen gebrek. Daarnaast was ik vier keer per week in de sportschool te vinden alwaar ik inmiddels ook de nodige contacten heb. Op dinsdagochtend zat ik met twee vrouwen op naailes en op vrijdagochtend ging ik om de week naar schilderles. Ik fietste regelmatig naar het dorp. Ik verveelde me dus niet en zorgde ervoor dat ik niet alleen maar bezig ben met 'ziek zijn' maar vooral met 'leven op mijn manier'.  Door de Corona-pandemie zit ik

Vanaf het moment dat de basisschool advies ging geven voor het vervolgonderwijs, werd er al voorzichtig gehint op Havo-onderwijs. Dit bleek uiteindelijk ook het definitieve advies voor Vic te zijn. Nog voordat Corona uitbrak in Nederland bezochten we meerdere scholen in de buurt. Vlak naast ons huis staan twee grote Havo-Vwo 'leerfabrieken'. En hoewel hij het 'oké-scholen' vond, ging zijn hart pas sneller kloppen toen hij bij de Mavo-Havo school twee dorpen verderop binnen liep. Hij voelde zich er direct thuis. Een kleinschalige dorpsschool met de 'mogelijkheid om een stapje terug te kunnen doen', hetgeen hem een gevoel van veiligheid geeft. Dat hij nu 25 minuten moest fietsen in plaats van 3 minuten (...) deerde hem niet en dat zei eigenlijk al genoeg over hoe graag hij het wilde.  Vorige week dinsdag had hij zijn eerste kennismakingsdag. Hij kon gelukkig met zijn oudere buurjongen mee fietsen.  Vol enthousiasme en verhalen kwam hij thuis. De eerste vrienden zi