Gewoon Mara!

Social Media. Whats app. E-mail. Wat een fijne manieren om met mensen in contact te komen en te blijven. Zeker in (tijden van) ziekte vind ik het extra fijn om via dit soort platforms contact met anderen te onderhouden. Het kost veel minder energie dan iemand op bezoek te krijgen (wil ik toch het huis schoon hebben en lekkere koekjes in huis hebben) of om op bezoek te gaan. Ik kan antwoorden wanneer ik zelf wil en wanneer ik er dus de energie voor heb. Soms kost ademen en leven al genoeg en dan zijn lange gesprekken niet eens mogelijk. Maar natuurlijk gaat er uiteindelijk niets boven persoonlijk contact. Met vrienden of familie aan onze eettafel zitten met een bakje koffie. Elkaar in de ogen te kunnen kijken. Echt contact te maken. Elkaar vast te houden als het nodig is. Maar ook geniet ik van post! De brievenbus hoopvol open maken. Of in het ziekenhuis uitkijken naar de dagelijkse enveloppen. Niets zo fijn als een handgeschreven envelop met een persoonlijke boodschap er

Omdat de leerkrachten afgelopen woensdag een dag gingen staken in Zuid-Holland, had Vic een extra dag vrij. We besloten er een 'cultureel verantwoorde' ochtend van te maken.  Escher in het paleis  stond al een tijdje op ons lijstje, dus een mooi moment om daar nu eens langs te gaan. De werken van Escher hangen in het oude paleis van koningin Emma. Hoewel het museum voor kinderen weinig interactief is en misschien daardoor soms zelfs een beetje saai, genoten we samen toch van de prachtige werken van Escher. Met name zijn latere werk spreekt ons beiden erg aan.  De illusies in zijn werk triggeren ons. 'Wat klopt er nu eigenlijk wel en wat klopt er hier niet?'; vroegen we ons dan ook regelmatig af. In zijn werk maakte Escher veel gebruik van bolspiegels en die konden we ook zelf uitproberen. En natuurlijk gingen we ook op zoek naar de liefde in zijn werk. Zie je het in de volgende twee foto's? Om ons cultureel verantwoorde uitje af te toppen, g

Toen ik nog een stuk jonger was, vertelde iemand me eens over ' geocaching '. Het klonk mij vrij suf in de oren; 'er worden schatjes verstopt en die probeer je dan met een GPS te vinden', was de korte uitleg. Ik lachte schamper en kon me niet voorstellen dat dat nou leuk kon zijn. In 2011 wilde Sebastiaan gaan geocachen. Ik zag de lol er nog steeds niet van in, maar we gingen naar het centrum van Vlaardingen en vonden daar een heel klein magneetje op een heel druk punt met een rolletje er in waar we onze naam op konden schrijven. Langzaam gingen we steeds vaker zoeken en schaften we zelfs een tweedehands GPS aan. Niet alleen in Nederland gingen we op pad, maar we vonden ze ook in landen als Italië, Kroatië, Denemarken en zelfs één in Canada! Door het geoachen komen we zowel in binnen- als buitenland op plekken waar we als 'Jan Toerist' niet zouden komen. We hebben echt prachtige stranden en bossen gezien. Soms zijn de 'schatjes' zo kunstig verstopt

Als we medio augustus terug keren in Nederland, moet ik al snel weer mijn sport op pakken. Na vier weken niet meer aan mijn conditie te hebben gewerkt, vallen de eerste trainingen toch wel weer tegen. Omdat we her en der ook nog wat afspraken hebben (het is dan nog zomervakantie), kan ik nog niet op volle kracht met de fysio trainen. Vorige week startte Vic ook weer op school, met enige tegenzin overigens, want hij vond dat de zes weken wel heel erg snel voorbij waren gevlogen. De wekker ging de hele week weer vroeg en iedereen moest terug in het ritme. Ik dus ook... De trainingen met de fysio namen toe, de huishoudelijke klusjes lieten niet meer op zich wachten en het relaxte gezinsleven werd weer geregeerd door de klok. Enerzijds fijn, ik was ook echt wel weer even toe aan een dagelijks ritme en structuur. Maar het vroeg duidelijk meer van mijn lijf. Ik had (en heb) opeens weer middagdutjes nodig, omdat ik domweg mijn ogen niet meer open kan houden en ook de paracetamol is opeen