Gewoon Mara!

Zaterdagavond, elf uur.  De puber gaat tegenwoordig vaak tegelijk met ons naar bed, zo ook vanavond. Terwijl Sebastiaan net thuis is van zijn werk in de horeca, besluiten Vic en ik naar boven te gaan. Beneden in de keuken wek ik nog even een flinke hoestbui op. Met lege longen val ik rustiger in slaap. Nog een bezoekje aan het toilet, een dikke zoen voor Sebas en huppetee de trap op naar boven.  Boven aan de trap komt er opnieuw een flinke hoestprikkel. Snel de badkamer in om het in de wasbak uit te kunnen spugen. 'Neeeeeeeeeh...' , ik voel het weer opkomen in mijn lijf en hoofd. 'Het zal toch niet...'. Het voelt alsof ik te snel ben opgestaan van de bank en dat gevoel wordt alleen maar erger. Na de tweede keer hoesten, laat ik mezelf zakken op de badkamervloer. 'Kak, het gebeurt weer'. Vic komt wat angstig om het hoekje kijken 'G aat het, mama?'. 'Roep papa maar even voor me', zeg ik buiten adem. Sebastiaan komt naar boven gerend en rent vervolg

De maand augustus bracht niet echt geweldig zomerweer met zich mee.  Niets te klagen, wij hadden immers onze portie zonnestralen gelukkig al gehad in Bella Italia. Maar dat september wederom zo'n mooie, aangename maand is, is echt wel een cadeautje. Ik herontdekte de hangmat.  En natuurlijk ging ik ook veel fietsen om wel of niet te geocachen. Geluk zit vaak in kleine dingen zoals je weer ziet. Het gevoel gekoesterd te worden als je langzaam heen en weer wiegt in de hangmat, prachtige uitzichten op de fiets en toch zo dichtbij huis, na lang zoeken toch de 'schatjes' vinden die je zoekt, een heerlijk bakje koffie buiten en de fijne zonnestralen op mijn gezicht. Ik hoop dat het jou lukt om ook te blijven genieten van de kleine dingen in het leven. Het maakt het allemaal zoveel aangenamer. En natuurlijk is het niet altijd feest en 'halleluja', maar zolang je de genietmomentjes en de liefde blijft zien, ziet het leven er een stuk positiever uit!  -XXX-

De dagen stonden in het teken van het weer opstarten van het 'normale leven'.  De eerste week had Vic alleen wat introductie-uurtjes hier en daar, maar in week twee gingen de lessen dan toch echt weer beginnen. Ook voor mij betekende het weer wat meer regelmaat in de dag. Wat vroeger uit bed, wat eerder klaar met vernevelen en wat meer tijd in de dag. Er is verder weinig te melden. Ik ben trouw aan het trainen, zit veel op de fiets, doe wat kleine huishoudelijke klusjes en geniet gewoon van de kleine dingen.  We hadden voor het eerst weer een feestje (grotendeels buiten) en genoten hier zo ontzettend van. Ook ging ik voor het eerst weer echt shoppen, in de nieuwe shoppingmall  Westfield . Echt een aanrader! Belangrijker nog; ik knuffelde voor het eerst weer met familieleden!! Na anderhalf jaar niemand anders te hebben vastgehouden dan Vic en Sebastiaan, is het zo fijn om elkaar eindelijk weer even vast te durven houden en niet direct in mijn paniek te schieten. Dit betekent nie