Gewoon toch geschrokken.
Tweeënhalve week geleden was ik, zoals iedere woensdag, op de sportschool. Terwijl ik met mijn training op de hometrainer begon, raakte ik in gesprek met een vaste mannelijke bezoeker.
Tijdens het gesprekje merkte ik al dat ik veel 'korte hoestjes' had en dat het erg vloeibaar voelde in mijn mond.
Maar nergens op bedacht, fietste ik op het gemakje door. Praten en trainen tegelijk is eigenlijk een 'no-go' voor mij, omdat mijn saturatie dan al te snel te ver daalt. Na acht minuten fietsen en veel kleine, vloeibare kuchjes, zei ik dan ook tegen de man naast mij op de hometrainer dat ik even goed uit moest hoesten omdat het me duidelijk in de weg zat.
Ik liep, met zuurstoffles, zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde papierrol en prullenbak en terwijl ik aanzette om flink te gaan hoesten, had ik het opeens in de gaten....een longbloeding!
Plasjes puur bloed kwamen er na iedere hoest uit mijn mond en langzaam werd ik toch wat onrustig in mijn hoofd. Ik keek ondertussen om mij heen, maar niemand leek in de gaten te hebben dat ik daar bloed op stond te hoesten. De arrogante en onaardige trainer van onze sportschool wilde ik niet om hulp vragen en echt praten tussendoor, lukte me eigenlijk ook niet.
Na, wat zeker vijf minuten leek, enige tijd kwam de fysio gelukkig mijn kant op. Ik toonde haar de inhoud van mijn doekje en ik zag de schrik in haar ogen. Gelukkig nam langzaam de bloeding af en kon ik uiteindelijk weer praten. We besloten al snel dat ik weer richting huis zou gaan en het ziekenhuis moest bellen.
Dat deed ik dan ook nadat ik met de fiets thuis was gekomen. Enigszins gelaten en met humor vertelde ik telefonisch over het voorval in de sportschool.
Het ziekenhuis schreef stollingsmedicatie voor en het vernevelen van de luchtwegverwijder (dus niet 'luchtwegverwijderaar' zoals mensen vaak zeggen.. hahaha) moest ik tijdelijk stoppen. Ook intensieve inspanning moest even gestopt worden.
Later op de dag kwam de 'schrik er pas in'. De angst dat het terug zou komen of me 's nachts zou overvallen in mijn slaap. Mijn longen lijken op het moment redelijk stabiel, dus waarom overkwam me dit nu? De hoeveelheid was ook behoorlijk.
Het was (gelukkig!) jaren geleden dat ik een longbloeding heb gehad. Het was heel raar om het nu opeens weer te krijgen. Eerdere longbloedingen waren eenmalig, dus daarmee probeerde ik mezelf gerust te stellen.
Na een week ging ik weer voor het eerst naar de sportschool met de zenuwen in mijn lijf. Ik besloot al snel dat ik niet moest gaan trainen die dag, maar kwam voor het 'bewegen', om de drempel weer over te zijn. Met name de hometrainer boezemde me wat angst in, maar ik slaagde gelukkig met vlag en wimpel.
Inmiddels zijn we dus ruim twee weken verder en is de bloeding vooralsnog niet terug gekomen. Ik krijg langzaam weer mijn vertrouwen terug, al heb ik soms nog wat piekermomentjes. De tijd zal het weer gaan leren.
Tijdens het gesprekje merkte ik al dat ik veel 'korte hoestjes' had en dat het erg vloeibaar voelde in mijn mond.
Maar nergens op bedacht, fietste ik op het gemakje door. Praten en trainen tegelijk is eigenlijk een 'no-go' voor mij, omdat mijn saturatie dan al te snel te ver daalt. Na acht minuten fietsen en veel kleine, vloeibare kuchjes, zei ik dan ook tegen de man naast mij op de hometrainer dat ik even goed uit moest hoesten omdat het me duidelijk in de weg zat.
Ik liep, met zuurstoffles, zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde papierrol en prullenbak en terwijl ik aanzette om flink te gaan hoesten, had ik het opeens in de gaten....een longbloeding!
Plasjes puur bloed kwamen er na iedere hoest uit mijn mond en langzaam werd ik toch wat onrustig in mijn hoofd. Ik keek ondertussen om mij heen, maar niemand leek in de gaten te hebben dat ik daar bloed op stond te hoesten. De arrogante en onaardige trainer van onze sportschool wilde ik niet om hulp vragen en echt praten tussendoor, lukte me eigenlijk ook niet.
Na, wat zeker vijf minuten leek, enige tijd kwam de fysio gelukkig mijn kant op. Ik toonde haar de inhoud van mijn doekje en ik zag de schrik in haar ogen. Gelukkig nam langzaam de bloeding af en kon ik uiteindelijk weer praten. We besloten al snel dat ik weer richting huis zou gaan en het ziekenhuis moest bellen.
Dat deed ik dan ook nadat ik met de fiets thuis was gekomen. Enigszins gelaten en met humor vertelde ik telefonisch over het voorval in de sportschool.
Het ziekenhuis schreef stollingsmedicatie voor en het vernevelen van de luchtwegverwijder (dus niet 'luchtwegverwijderaar' zoals mensen vaak zeggen.. hahaha) moest ik tijdelijk stoppen. Ook intensieve inspanning moest even gestopt worden.
Later op de dag kwam de 'schrik er pas in'. De angst dat het terug zou komen of me 's nachts zou overvallen in mijn slaap. Mijn longen lijken op het moment redelijk stabiel, dus waarom overkwam me dit nu? De hoeveelheid was ook behoorlijk.
Het was (gelukkig!) jaren geleden dat ik een longbloeding heb gehad. Het was heel raar om het nu opeens weer te krijgen. Eerdere longbloedingen waren eenmalig, dus daarmee probeerde ik mezelf gerust te stellen.
Na een week ging ik weer voor het eerst naar de sportschool met de zenuwen in mijn lijf. Ik besloot al snel dat ik niet moest gaan trainen die dag, maar kwam voor het 'bewegen', om de drempel weer over te zijn. Met name de hometrainer boezemde me wat angst in, maar ik slaagde gelukkig met vlag en wimpel.
Inmiddels zijn we dus ruim twee weken verder en is de bloeding vooralsnog niet terug gekomen. Ik krijg langzaam weer mijn vertrouwen terug, al heb ik soms nog wat piekermomentjes. De tijd zal het weer gaan leren.
Reacties
Een reactie posten