Gewoon Mara!

De winter leek dit jaar langer te duren dan normaal. Niet in tijd, niet in temperatuur, maar vooral mentaal. De dagen waren somber en grauw.  Als 'opvoeder' ben ik steeds minder nodig. Vic is inmiddels zeventien jaar en doet het goed. Hij is bezig met zijn eindexamen, heeft een leuk bijbaantje en een heel eigen sociaal leven. Precies zoals het hoort! Maar hij zit, terecht (!!) niet meer de hele dag op zijn moeder te wachten.  En hoewel ik echt geen sociaal-arm leven heb, waren er ook best wat eenzame dagen bij. Niet om te klagen, maar dit had ik niet eerder zo gevoeld. Ik realiseer me ook dat je niet de hele dag 'aan kunt staan', ik geniet ook oprecht van de rustige momenten, maar het voelde deze winter meer als een 'maar'.  Omdat ik natuurlijk arbeidsongeschikt ben en naast het sporten veel tijd doorbreng op de bank, leken de dagen deze winter steeds langer te duren. En hoewel anderen dat misschien zalig zouden vinden, zaten er voor mij soms dagen tussen dat er...

Voor de vierde keer dit jaar reed ik naar het Haga. Na mijn opname in oktober, was het de eerste keer dat mijn longen weer gecontroleerd werden. Hoewel het er op lijkt dat ik eigenlijk alles weer kan wat ik ook voor de opname kon, kreeg ik het thuis moeilijk 'weg geblazen'.  In de corona-tijd hebben we allemaal een thuismeter gekregen, waarmee we zelf longfunctie kunnen blazen en er op afstand mee gekeken kan worden naar de geblazen waardes. Therapie trouw als ik ben, blaas ik vrijwel wekelijks op een vaste dag even een longfunctie. Het apparaat is misschien wat minder betrouwbaar, maar geeft toch een aardige tendens/beeld weer van hoe mijn longen er voor staan. In het ziekenhuis blaas ik vaak wat hoger, maar ik kan goed zien of ik stabiel blaas of niet. Het was me dan ook wel duidelijk dat ik al weken thuis nog niet op mijn oude niveau blies, dus ik was heel benieuwd wat ik in het Haga zou blazen.  Geheel verrast blies ik in het Haga gewoon een 'normale longfunctie' vo...

Zoals ieder jaar in januari mocht mijn borst weer op de foto voor de jaarlijkse mammografie. Vrij onbezorgd ging ik dan ook richting het Haga om de boel weer te laten pletten voor de jaarlijkse bevestiging dat alles nog steeds oké is. Bij de verpleegkundige die ik na het maken van de mammografie sprak, dwong ik een soort van bevestiging af dat de foto er goed uit leek te zien en gerustgesteld ging ik dan ook huiswaarts.  De volgende dag kreeg ik een telefoontje van een anonieme beller. Het zou toch niet..? Maar ja hoor, het was de mama-verpleegkundige die aangaf dat het beeld niet helder genoeg was om te beoordelen. En hoewel ze niet direct aan iets ernstigs dachten, moest ik terugkomen voor aanvullende beelden. Hoewel ik de stress aardig kon parkeren, gingen we een week later toch enigszins zenuwachtig terug naar het Haga. Er werd opnieuw een mammografie gemaakt maar nu met draaiende beelden en ook maakte de radioloog een echo. En hoewel er op de echo niets gevonden werd en de chi...