Gewoon vingers gekruist en KVL-299

Inmiddels ben ik twee weken in het Haagsche hotel en zo begint het ook steeds meer te voelen.

Dat is een goed teken!Ik red mezelf weer aardig, loop rondjes door het ziekenhuis (zonder zuurstof), pak weer wat online trainingen op en lijk de benauwdheid kwijt te zijn. Mijn saturatie was vanochtend ook eindelijk weer eens 94 %. Het sputum zit er nog steeds maar is minder taai. 

Kortom; eigenlijk lijken alle lichten op groen te staan om naar huis te gaan. Nouja….bijna alle lichten….

Vandaag moest ik voor de twee keer deze opname blazen. Bij de start van de opname mocht ik niet blazen vanwege de eerdere longbloeding, maar vorige week blies ik wel. En vandaag blies ik helaas weer precies dezelfde waarde.

Dat was een flinke domper. Ik snap dat ik niet direct op mijn oude niveau kan blazen na twee weken ziekenhuis, maar een beetje een stijgende lijn was prettig geweest.

Dus wordt het afwachten wat de artsen morgen beslissen of ik met de kerst thuis kan zijn. 

Vanavond zong er op de afdeling een (Kerst)koor. En wat ik niet wilde, gebeurde natuurlijk toch. Ik raakte geëmotioneerd. Niet alleen door de prachtige zang, maar ook vanwege de spanning van de dag, de twee weken verblijf, het gemis van thuis en alle emoties die toch bij zo’n opname komen kijken. 

Ik hou mijn vingers gekruist voor het grote overleg van morgen. Als ik vandaag niet had geblazen, had ik geweten dat ik naar huis kan want zo voelt het. Maar de longfunctie brengt me iets aan het wankelen. 

Morgen hoor ik meer!