Gewoon buiten adem en KVL-296

 'Ben  jij zo verkouden?', vraagt een vreemde aan me terwijl we zitten te wachten op de pilates-les. Radertjes draaien in mijn hoofd. De dame zat zojuist naast me in de kleedkamer, maar volgens mij heb ik niet gehoest. 'Uhh nee, ik heb een longziekte', antwoord ik dan toch maar weer braaf. Waarom volsta ik toch niet met een nee-antwoord?

'Mag ik jou wat vragen', is vervolgens mijn misschien wat bijzonder ingeleide vraag. 'Waarom denk je eigenlijk dat ik verkouden ben?'. Ik vraag het me werkelijk af. Ik heb niet gehoest en ze heeft mijn zuurstofapparaat nog niet opgemerkt. 'Door de manier waarop je ademt, ik hoorde je zo ademen'.

Ik denk gek genoeg altijd dat mensen niet aan me zien dat ik ziek ben, het niet opmerken zolang ik niet hoest of inspanning lever en daardoor buiten adem raak. Maar in werkelijkheid zien en horen mensen het dus ook al aan mijn ademhaling. 

Een tijdje terug kreeg ik de bezorger van de Albert aan de deur. Ik hoefde alleen van mijn bank naar de deur te lopen, opende met een glimlach de deur en de bezorger vroeg als eerste 'of ik het benauwd had?'. 

Ik blijf het bijzonder en opmerkelijk vinden dat mensen direct iets aan me merken, zelfs als ik in rust ben. Misschien zegt dat iets over mijn blonde naïviteit? 

Ik begrijp dat als je mij hoort hoesten, wat ik met veel lawaai en lang doe, hoort dat dit niet normaal is. Het gebeurt regelmatig dat ik ergens op de WC uit zit te hoesten en mensen me (tijdens het hoesten...) vragen 'of het wel goed gaat'. Het is nogal moeilijk antwoord geven tussen het hoesten door...

Het is lief en zorgzaam bedoeld, maar soms ook rete-irritant als ik gewoon een soort van 'anoniem' wil zijn.