Gewoon #Komop en de kracht van liefde -145
De persconferentie van afgelopen dinsdag raakte me gek genoeg in het hart. Hoewel er geen onverwachtse dingen door Rutte werden gezegd of verrassende uitspraken naar voren kwamen, schoot ik in mijn emotie.
Toen hij zei dat de evenementen tot 1 september worden uitgesteld (en heus.. die beslissing had ik zien aankomen), bedacht ik me dat we dan gewoon al een half jaar verder zijn. Dat het leven dus een HALF JAAR 'on hold' wordt gezet.
Tranen schoten in mijn ogen.
Gek genoeg vond ik het nu opeens zo ernstig, terwijl het daarvoor ook al ernstig was.
Ook het niet mogen bezoeken van de verpleeghuizen, vind ik schrijnend. Begrijpelijk maar schrijnend. Je zal er je moeder of vader hebben zitten en elkaar niet mogen zien.
Ik ben blij met Rutte als onze leider op dit moment. Het gaat niet om de 'politieke kleur', het gaat er om dat er duidelijkheid is en vertrouwen en dat geeft hij mij.
Ook de keuze om de kinderen weer naar school te laten gaan, gaf enige onrust in mijn buik. Ik heb altijd gezegd dat Vic weer naar school mag, zodra het kan. Maar nu voelde ik toch een kleine onaardige kriebel in mijn buik. Zijn we te naïef om te vertrouwen op de keuzes van het RIVM?
Echter ben ik in eerste plaats moeder. En daarna CF-patiënt. Als het risico echt verwaarloosbaar is, gun ik onze zoon het meest 'normale' leven. Hij moet al zo vaak inleveren door mijn CF.
Gelukkig gaf de Adviesraad Zorg via de NCFS de volgende dag een positief advies. Kinderen met CF en kinderen van ouders met CF mogen naar school zodra deze weer open gaan. Dat stelde gerust.
Ook is de NCFS gelukkig actief met websessies. Komende week staat er weer één gepland vanwege de nieuwe maatregelen en dat vind ik bijzonder (en) prettig.
Naast het verdriet en de onrust die er was, merk ik aan de andere kant ook de gewenning. We lijken echt een 'nieuw normaal' te hebben gevonden. We slapen 's ochtends net wat langer, Vic werkt aan zijn schoolwerk (heeft vanaf vandaag meivakantie), ik doe wat kleine huishoudelijke klusjes, ik sport veel buiten, zit bij te bruinen in de zon, we doen een rondje 'kleefbal' op het grasveldje en dan is de dag weer voorbij. Inmiddels lukt het weer de boodschappen te laten bezorgen en gaat Vic af en toe voor me naar de bakker. We zijn samen begonnen met perspectief tekenen vanwege een eindopdracht voor zijn basisschoolperiode, we bakken nog eens wat lekkers en hoppa..., weer een dag voorbij!
Gelukkig lukt het ook nog steeds om hartjes te vinden die ook ik nog steeds dagelijks stuur (en ontvang van allerliefste E.). Het zijn nu wel vaak hartjes die te maken hebben met eten en de natuur, omdat ik natuurlijk nauwelijks nog ergens kom. Maar dat maakt ze niet minder waardevol.
Toen hij zei dat de evenementen tot 1 september worden uitgesteld (en heus.. die beslissing had ik zien aankomen), bedacht ik me dat we dan gewoon al een half jaar verder zijn. Dat het leven dus een HALF JAAR 'on hold' wordt gezet.
Tranen schoten in mijn ogen.
Gek genoeg vond ik het nu opeens zo ernstig, terwijl het daarvoor ook al ernstig was.
Ook het niet mogen bezoeken van de verpleeghuizen, vind ik schrijnend. Begrijpelijk maar schrijnend. Je zal er je moeder of vader hebben zitten en elkaar niet mogen zien.
Ik ben blij met Rutte als onze leider op dit moment. Het gaat niet om de 'politieke kleur', het gaat er om dat er duidelijkheid is en vertrouwen en dat geeft hij mij.
Ook de keuze om de kinderen weer naar school te laten gaan, gaf enige onrust in mijn buik. Ik heb altijd gezegd dat Vic weer naar school mag, zodra het kan. Maar nu voelde ik toch een kleine onaardige kriebel in mijn buik. Zijn we te naïef om te vertrouwen op de keuzes van het RIVM?
Echter ben ik in eerste plaats moeder. En daarna CF-patiënt. Als het risico echt verwaarloosbaar is, gun ik onze zoon het meest 'normale' leven. Hij moet al zo vaak inleveren door mijn CF.
Gelukkig gaf de Adviesraad Zorg via de NCFS de volgende dag een positief advies. Kinderen met CF en kinderen van ouders met CF mogen naar school zodra deze weer open gaan. Dat stelde gerust.
Ook is de NCFS gelukkig actief met websessies. Komende week staat er weer één gepland vanwege de nieuwe maatregelen en dat vind ik bijzonder (en) prettig.
Naast het verdriet en de onrust die er was, merk ik aan de andere kant ook de gewenning. We lijken echt een 'nieuw normaal' te hebben gevonden. We slapen 's ochtends net wat langer, Vic werkt aan zijn schoolwerk (heeft vanaf vandaag meivakantie), ik doe wat kleine huishoudelijke klusjes, ik sport veel buiten, zit bij te bruinen in de zon, we doen een rondje 'kleefbal' op het grasveldje en dan is de dag weer voorbij. Inmiddels lukt het weer de boodschappen te laten bezorgen en gaat Vic af en toe voor me naar de bakker. We zijn samen begonnen met perspectief tekenen vanwege een eindopdracht voor zijn basisschoolperiode, we bakken nog eens wat lekkers en hoppa..., weer een dag voorbij!
Gelukkig lukt het ook nog steeds om hartjes te vinden die ook ik nog steeds dagelijks stuur (en ontvang van allerliefste E.). Het zijn nu wel vaak hartjes die te maken hebben met eten en de natuur, omdat ik natuurlijk nauwelijks nog ergens kom. Maar dat maakt ze niet minder waardevol.
Ik hoop van harte dat het goed met jullie allemaal gaat. Dat het lukt om je aan de maatregelen te blijven houden en vol te houden. Dat je ook geniet van de kleine en mooie momenten. We moeten voorlopig echt nog even door. Dus namens mij:
Wat fijn te lezen dat het goed met je gaat. Wat een rare tijd zitten we in he?! Hier bikkelen we ook door. Niet altijd makkelijk. Na de vakantie bij ons niet gelijk een duik in het basisonderwijs, mijn buikgevoel zegt dat het te vroeg is voor de kwetsbare kids. We wachten even een paar weekjes af.
BeantwoordenVerwijderenSterkte met alles en hou vol 😘