Gewoon volhouden en de kracht van liefde -144

Langzaam raak ik de tel kwijt van het aantal thuis-blijf-dagen. Hoewel de dagen enerzijds saai en voorspelbaar zijn, zijn er anderzijds ook een hoop genietmomenten. Om eerlijk te zijn, vliegen de dagen eigenlijk ook wel weer voorbij. Nu de angst niet meer de hele tijd regeert, voelt het met het warme weer zelfs heel soms een beetje als vakantie. Een beetje maar.

Want ik weet ook dat we met deze maatregelen het virus niet uitroeien maar slechts vertragen. En ik vrees nog steeds wat dit voor de toekomst (aan maatregelen voor de kwetsbaren) gaat betekenen.

Waar brengen we onze dagen mee door?

Ik begon eind februari met het haken van een bonte-restjes-deken. Ik bedacht dat ik hier geen nieuwe katoentjes voor mag kopen, alleen alles opmaken wat ik nog in de kast heb liggen. Vic maakte er een handig hulpje voor:

Het is heerlijk om buiten te zitten en gedachteloos aan dit project te werken. Met zoveel vrije tijd schiet de lengte van de deken erg op. Het is niet te geloven maar inmiddels is de precieze lengte ANDERHALF METER! ;) Hahahaha en dan kom je er eigenlijk pas achter hoe veel anderhalve meter precies is. Dat is nog meer afstand houden dan je eigenlijk al dacht.

Ik ben nog steeds heel gedisciplineerd aan het trainen. Eén keer per week train ik, met keurige afstand, nog met de fysio buiten. Daarnaast doe ik een interval training met Sebastiaan of Vic, zoeken we een leuke dansles uit op Youtube die Vic en ik samen in de woonkamer doen en pak ik ook nog een keer de barre-les mee. Afgelopen week deed ik dat buiten. Dat was een bijzondere ervaring; de juf er bij op de ipad, zonnestralen in mijn gezicht en voldoende zuurstof in de fles. 

Over discipline gesproken..; Vic doet het geweldig! Iedere dag is hij trouw met zijn schoolwerk bezig en in zijn 'vrije tijd' tekent hij veel, doet hij oefeningen in de tuin en is hij natuurlijk ook graag online. Slechts één keer per week ontmoet hij zijn beste vriend op de fiets, maar verder heeft hij geen contact met anderen.

Regelmatig wandelen we even samen in de wijk of pakken we de fiets. Afgelopen weekeind speelden we af en toe wat beachbal op het veldje achter ons huis, maar alleen als er geen andere kinderen zijn. De natuur geeft ons de mooiste plaatjes en als je goed kijkt, zie je er zelfs de liefde in!

Omdat er door de medische raad geadviseerd wordt geen direct sociaal contact meer te hebben, spreek ik eigenlijk niemand meer in 'het echt', behalve de buren op grote afstand. 

Mijn ouders wilden ons toch graag een hart onder de riem steken en stonden opeens onverwachts achter de schutting.

Ze hielden gelukkig goed afstand, dronken kort een bakje koffie in de achtertuin en na een hoop handkussen elkaars kant op, lieten ze ons achter met een mooie bos tulpen voor de Pasen.

We vermaken ons kortom dus prima. 

Uiteraard zouden ook wij wensen dat we konden gaan en staan waar we willen. Dat we in vrijheid kunnen leven, bruisende activiteiten zouden kunnen doen. Dat we iedereen vast zouden kunnen houden.

Het is leven op een postzegel. Maar laten we er dan maar voor zorgen dat het een mooie, kleurige postzegel is. Dat we op onze manier de dag plukken en dat we vooral Corona buiten de deur kunnen houden.

Lieve allemaal; HOU VOL!!!