Gewoon opgenomen in het Haga en KVL -283

Na het orale kuurtje leek ik langzaam weer wat bij te trekken. Drie weken na de start blies ik voorzichtig en wat wiebelig voor de eerste keer een wat normale longfunctie. Vertrouwen en wat tijd zou het nodig hebben om weer mijn stabiliteit te bereiken. Drie dagen later sprak ik met een verstopte neus telefonisch mijn arts. Ik vertelde hem dat het er op leek dat de kuur langzaam haar werk ging doen maar dat ik wel net verkouden was geworden. 

We besloten het even aan te kijken, maar hij gaf wel direct aan dat als ik instabiel zou blijven we misschien weer eens een opname moesten overwegen om te stabiliseren en optimaliseren. 

Dag drie na het telefoongesprek lag ik nog net niet te huilen in mijn sportlesje. Wat was het zwaar…, happen naar adem, alleen maar hoesten, mijn zuurstof nog verder omhoog. ‘‘s middags besloot ik mijn wekelijkse longfunctietestje te blazen thuis en die bleek bijna een halve liter lager te zijn. Aiiiiiii.

Het werd tijd voor het gevreesde telefoontje om te vragen of ik opgenomen mocht worden. Afgelopen dinsdag ben ik dus op mijn oude vertrouwde longafdeling aangekomen voor een opname. Na zeven jaar opnamevrij te zijn geweest, lig ik er nu gewoon weer. 

De eerste dagen was het heel zwaar. Dikke koorts, lage saturatie (88), happen naar lucht, ontzettend moe, diarree en zelfs overgeven. Inmiddels is er weer wat meer rust in mijn hoofd en lijf. De paracetamol houdt de koorts lager en de continue zuurstof geeft letterlijk lucht in mijn hoofd. Uiteraard zit ik ook 24 uur per dag aan het infuus om er voor te zorgen dat ook die hoestbuien nu eindelijk weer eens wat minder gaan worden. 

Het is gek om terug te zijn en het lijkt aan de andere kant ook alsof ik nooit ben weg geweest.