Gewoon maar een darmonderzoek..
In mei bezocht ik de MDL- arts, waar ik erg van onder de indruk was. Niet zozeer van wat hij vertelde, maar wel van hoe leuk deze arts er uit zag. Weten jullie mijn stukje nog over McDreamy?
De eerste uitslagen van de echo en poepkweken waren gelukkig in orde. De longarts bedacht echter dat hij graag nog een uitgebreider onderzoek wilde in de vorm van een colonoscopie. Het schijnt namelijk zo te zijn dat veertig-plus-CF-patiënten een verhoogde kans op darmkanker hebben. In de toekomst komt hier waarschijnlijk een protocol voor en zullen we om de vijf jaar hierop gecontroleerd worden, vertelde hij me. Nu ik toch al bezig was met allerlei onderzoeken, leek het hem wijs dit alvast bij mij te starten. En zo geschiedde dan ook na intercollegiaal overleg.
Ik gaf mijn akkoord met als eis dat ik het pas na de zomervakantie wilde. In het verleden heb ik wel eens een scopie van het maaggebied gehad, ik moest toen zo'n slang doorslikken. Dit keer moest de slang echter mijn billen in. Oh hemeltje...
En het erge was ook nog; McDreamy zou zelf de scopie doen, hoe gênant….
Eerst moest er thuis flink gelaxeerd worden. Met die gekke buik van mij, ben ik laxeren wel gewend dus daar was ik niet erg van onder de indruk. Begin van de middag ging ik naar het Haga alwaar mijn PAC werd aangeprikt en ik al vrij snel richting de verkoever/wachtkamer mocht.
Het ontbrak me gelukkig aan zenuwen. Zag ik er tegenop? Jazeker! Prettig leek het me ook al niet. Maar ik hoopte op een goed roesje en troostte mezelf met de gedachte dat iedereen dit onderzoek overleeft dus ik ook. Het was 'gewoon maar een darmonderzoek'.
Tijdens het wachten kreeg ik een charmante broek aangereikt. Een soort papieren, blauwe kniebroek met een gat aan de achterkant. 'Die moet je dus niet aan de voorkant dragen', werd er gezegd. 'Dat zou wel een verrassing voor de dokter zijn', kon ik niet nalaten om te zeggen.
Ik werd door twee geweldige verpleegkundigen opgehaald. 'Zo, dus jij mag naar de leuke dokter?', grapten ze al direct. De toon was gezet. Dikke pret hadden we met elkaar over McDreamy en ik reed dan ook luidkeels lachend de scopie-kamer in.
De arts spoot het roesje in en al gauw hoorde ik hem zeggen dat hij bovenin zat en we nu alleen nog terug naar beneden hoefden. Het onderzoek viel me dus reuze mee.
'Ik heb echt helemaal niks van dat roesje gevoeld', zei ik na afloop heel stoer. 'Nou', zei McDreamy, 'je hebt twintig minuten liggen slapen'. Hahahaha. Ongelovig keek ik de verpleegkundige aan, die dit bevestigde.
'Jeetje, hopelijk heb ik niks geks over de dokter gezegd?', floepte ik er spontaan uit waar McDreamy bijstond. Wat kan ik mezelf toch voor schut zetten... :-D
Vooralsnog leek het er allemaal goed uit te zien van binnen en over een maand krijg ik een uitslaggesprek.
De eerste uitslagen van de echo en poepkweken waren gelukkig in orde. De longarts bedacht echter dat hij graag nog een uitgebreider onderzoek wilde in de vorm van een colonoscopie. Het schijnt namelijk zo te zijn dat veertig-plus-CF-patiënten een verhoogde kans op darmkanker hebben. In de toekomst komt hier waarschijnlijk een protocol voor en zullen we om de vijf jaar hierop gecontroleerd worden, vertelde hij me. Nu ik toch al bezig was met allerlei onderzoeken, leek het hem wijs dit alvast bij mij te starten. En zo geschiedde dan ook na intercollegiaal overleg.
Ik gaf mijn akkoord met als eis dat ik het pas na de zomervakantie wilde. In het verleden heb ik wel eens een scopie van het maaggebied gehad, ik moest toen zo'n slang doorslikken. Dit keer moest de slang echter mijn billen in. Oh hemeltje...
En het erge was ook nog; McDreamy zou zelf de scopie doen, hoe gênant….
Eerst moest er thuis flink gelaxeerd worden. Met die gekke buik van mij, ben ik laxeren wel gewend dus daar was ik niet erg van onder de indruk. Begin van de middag ging ik naar het Haga alwaar mijn PAC werd aangeprikt en ik al vrij snel richting de verkoever/wachtkamer mocht.
Het ontbrak me gelukkig aan zenuwen. Zag ik er tegenop? Jazeker! Prettig leek het me ook al niet. Maar ik hoopte op een goed roesje en troostte mezelf met de gedachte dat iedereen dit onderzoek overleeft dus ik ook. Het was 'gewoon maar een darmonderzoek'.
Tijdens het wachten kreeg ik een charmante broek aangereikt. Een soort papieren, blauwe kniebroek met een gat aan de achterkant. 'Die moet je dus niet aan de voorkant dragen', werd er gezegd. 'Dat zou wel een verrassing voor de dokter zijn', kon ik niet nalaten om te zeggen.
Ik werd door twee geweldige verpleegkundigen opgehaald. 'Zo, dus jij mag naar de leuke dokter?', grapten ze al direct. De toon was gezet. Dikke pret hadden we met elkaar over McDreamy en ik reed dan ook luidkeels lachend de scopie-kamer in.
De arts spoot het roesje in en al gauw hoorde ik hem zeggen dat hij bovenin zat en we nu alleen nog terug naar beneden hoefden. Het onderzoek viel me dus reuze mee.
'Ik heb echt helemaal niks van dat roesje gevoeld', zei ik na afloop heel stoer. 'Nou', zei McDreamy, 'je hebt twintig minuten liggen slapen'. Hahahaha. Ongelovig keek ik de verpleegkundige aan, die dit bevestigde.
'Jeetje, hopelijk heb ik niks geks over de dokter gezegd?', floepte ik er spontaan uit waar McDreamy bijstond. Wat kan ik mezelf toch voor schut zetten... :-D
Vooralsnog leek het er allemaal goed uit te zien van binnen en over een maand krijg ik een uitslaggesprek.
Reacties
Een reactie posten