Gewoon outdoor en de kracht van liefde -172

Ik heb echt een hekel aan kou! 

Zo, dat is er uit. 

Mij maak je niet blij met een natte herfstdag, bevroren slootjes of een temperatuur onder nul. Laat mij maar binnen zitten bij de kachel, onder een donzig fleece-dekentje met een warm bakje koffie. Owee als ik naar buiten moet met die kou. Vingers die niet meer warm worden, een druppende neus van de kou en een lijf dat ik niet meer opgewarmd krijg. 

Ook aan wandelen heb ik echt een hekel. Niets zo doelloos als een beetje wandelen. Daarnaast kost wandelen mij zo veel adem. Eigenlijk is wandelen zonder zuurstof niet goed te doen. Ik moet voortdurend stoppen om op adem te komen of er komt weer een flinke hoestbui. Wandelen en praten tegelijk is helemaal een no-go. Fietsen.. à la, maar dan uiteraard wel elektrisch. En droog. En het liefst een beetje warm ;). 

Een hele grote natuurliefhebber blijk ik ook al niet te zijn. Ja, ik hou van de bloesem, van de zon op mijn gezicht, van de voorjaarsbloemen. In de winter is alles dor en kaal. Sneeuw vind ik prachtig. Als ik binnen zit tenminste. Ik ben veel te bang dat ik onderuit ga met de auto, de fiets of lopend. In de herfst vind ik het prachtig als de bladeren verkleuren en vind ik het fijn om met mijn warme laarzen door de gevallen bladeren te banjeren. Maar alleen als het droog is, het liefst met een aangenaam temperatuurtje en zonnestralen. 

Tot zover mijn klaagzang. Want toen kwam de hele COVID-periode. En om toch nog een beetje een sociaal leven te kunnen houden, mag ik van mezelf anderen buiten ontmoeten. Sinds september ontvangen we ons bezoek in die heerlijke tuinkamer. Soms zitten we zelfs tot 's avonds laat heerlijk te borrelen onder de overkapping. Met mijn warme winterkleren aan en beide kachels, is het dan gewoon goed te doen. 

Maar nu komt het...; ik heb tegenwoordig zelfs in november nog wandel- of fietsafspraken. Ik ben zo blij dat iedereen bereid is om met mij buiten af te spreken voor een activiteit en bijkletsen. Vaak is de combi met geocachen natuurlijk. We cachen nu al negen jaar en ik heb nog nooit zoveel caches gevonden als in november 2020. Hahahahaha! 

Ik fiets met een vriendin door de buurt, of ontdek nieuwe natuurgebieden tijdens een wandeling met mijn ouders. 

Met mijn zus klets ik al wandelend bij tijdens een 'trip down memory lane'. 

En kan ik het kletsen altijd combineren met het wandelen? Nee, natuurlijk niet. Maar het tempo is traag, we stoppen regelmatig voor het zoeken naar een cache of een hoestbui en zinken neer op een bankje.

Inmiddels heb ik zelfs een outdoor-extra lange-wandel-jas gekocht. Nog nooit was ik in november zoveel buiten te vinden als dit jaar. Er zijn ongemerkt zoveel droge dagen of momenten geweest, dat het ook kon. Ik trek mijn warmste kleren, muts, handschoenen en met bont gevoerde winterlaarzen aan. In mijn rugzak neem ik wat te drinken en te eten mee. 

En ik geniet.

Van het bijkletsen, van het echte persoonlijke contact - al is het op afstand -, van de prachtige gebieden waar ik kom en stiekem..., heel stiekem..... ook van het buiten zijn!