Gewoon Mara!

De persconferentie van afgelopen dinsdag raakte me gek genoeg in het hart. Hoewel er geen onverwachtse dingen door Rutte werden gezegd of verrassende uitspraken naar voren kwamen, schoot ik in mijn emotie. Toen hij zei dat de evenementen tot 1 september worden uitgesteld (en heus.. die beslissing had ik zien aankomen), bedacht ik me dat we dan gewoon al een half jaar verder zijn. Dat het leven dus een HALF JAAR 'on hold' wordt gezet. Tranen schoten in mijn ogen. Gek genoeg vond ik het nu opeens zo ernstig, terwijl het daarvoor ook al ernstig was. Ook het niet mogen bezoeken van de verpleeghuizen, vind ik schrijnend. Begrijpelijk maar schrijnend. Je zal er je moeder of vader hebben zitten en elkaar niet mogen zien. Ik ben blij met Rutte als onze leider op dit moment. Het gaat niet om de 'politieke kleur', het gaat er om dat er duidelijkheid is en vertrouwen en dat geeft hij mij. Ook de keuze om de kinderen weer naar school te laten gaan, gaf enige onrust in mi

Langzaam raak ik de tel kwijt van het aantal thuis-blijf-dagen. Hoewel de dagen enerzijds saai en voorspelbaar zijn, zijn er anderzijds ook een hoop genietmomenten. Om eerlijk te zijn, vliegen de dagen eigenlijk ook wel weer voorbij. Nu de angst niet meer de hele tijd regeert, voelt het met het warme weer zelfs heel soms een beetje als vakantie. Een beetje maar. Want ik weet ook dat we met deze maatregelen het virus niet uitroeien maar slechts vertragen. En ik vrees nog steeds wat dit voor de toekomst (aan maatregelen voor de kwetsbaren) gaat betekenen. Waar brengen we onze dagen mee door? Ik begon eind februari met het haken van een bonte-restjes-deken. Ik bedacht dat ik hier geen nieuwe katoentjes voor mag kopen, alleen alles opmaken wat ik nog in de kast heb liggen. Vic maakte er een handig hulpje voor: Het is heerlijk om buiten te zitten en gedachteloos aan dit project te werken. Met zoveel vrije tijd schiet de lengte van de deken erg op. Het is niet te geloven maar inmidd