Gewoon Mara!

Afgelopen voorjaar hadden Vic en zijn vriend het er over dat ze een vakantiebaantje wilde zoeken voor de zomer. Hij zat net een half jaartje in de brugklas, is pas 13, maar het leek hem leuk om zijn eigen centjes te verdienen en wat te doen te hebben tijdens de vakantie.  Ze namen samen contact op met een tomatenkwekerij twee dorpen verder en mochten op sollicitatiegesprek komen. De zaterdag daarna konden ze direct beginnen 😀. Om kwart voor zes ging zijn wekker, om kwart voor zes zaten de jongens op de fiets om een half uur later voor het eerst hun werkkleren aan te trekken. Hij begon als tomaten-raper, maar mocht in de zomervakantie ook direct al gaan plukken. De werkdagen zijn gelukkig niet al te lang, waardoor hij ook zeker nog wat aan zijn middag heeft. Het is nog niet nodig dat hij op deze leeftijd werkt en we willen niet dat zijn school en/of sport er onder lijden/lijdt, maar we juichen het wel toe dat hij het regelde en aan is gegaan. Het is niet alleen een grote les om te lere

Toen Vic nog op scouting zat, ging ik tijdens zijn zomerkampen een aantal dagen op vakantie met mezelf. Inmiddels is dat al weer wat jaartjes terug.  Maar het eerste weekeind van deze herfstvakantie ging Vic samen met zijn vader boulderen in Frankrijk. Super cool natuurlijk! Vier dagen gingen ze met zijn boulderclub naar Fontainebleau; het klimwalhalla voor boulderaars.  Ze genoten!  Ik besloot die dagen ook weg te gaan. Met mezelf. Het werd een weekeind Berlicum in een geweldige  Bed & Breakfast . Op vrijdag maakte ik eerst een (geocache-) wandeling in de buurt. Vervolgens ging ik naar mijn verblijf toe. Wat een geweldige plek en wat een gastvrij ontvangst. Op zaterdag ging ik een dagje naar Den Bosch. Uiteraard pakte ik alle hoogtepunten mee. De Sint Jan, het stadscentrum en natuurlijk een Bosche bol! Uiteraard nam ik ook de tijd om heerlijk te Netflixen en gewoon te 'zijn'. Even geen mobieltje bij het ontbijt. Genieten van heeeeeel lang douchen en de Brabantse rust opzui

Na jaren wachten, mocht ik in juni dan eindelijk gaan beginnen met het 'goud'. De medicatie die zoveel goeds beloofde. Ik hoopte op en duimde voor minder slijm en hoesten en meer energie. Maar ik wist ook dat er andere positieve effecten konden zijn. Met de longarts sprak ik bij de start af dat ik zou stoppen met de dagelijkse middelen die mijn stoelgang stimuleerden. En ondanks wat moeilijke buik-dagen in Italië, gaat dit nu erg goed. Zolang ik gezond en normaal eet en beweeg, heb ik mijn 'poeperij' nu goed op orde.  Ook bleek al snel dat ik meer hypo's kreeg in de ochtend. Na wat controle-dagen, besloten we mijn kortwerkende insuline te stoppen en gebruik ik nu alleen nog langwerkende insuline.  Daarnaast heb ik het gevoel dat het wandelen wat makkelijker gaat. Als ik normaal naar de brievenbus liep, 150 meter verderop, moest ik onderweg stil staan voor een hoestbui of om op adem te komen. Tegenwoordig kan ik in één keer door. Ook de intervaltraining op de loopban

Los van wat gekke medische klachten, wordt het dagelijkse leven langzaam weer wat normaler. De beide vaders verjaarden en we gingen met de gezinnen een hapje eten. Fijn dat ik het weer aandurf om dan in een restaurant te gaan zitten. Ik kies nog steeds voor de stoel aan de zijkant en let heel goed op als de bediening eten of drinken inzet. Maar het is wel genieten om het weer te doen. Ook ging ik weer ouderwets uit lunchen met een vriendin om bij te kletsen. Heerlijk in Rotterdam (zie de foto hieronder) waar ik natuurlijk nog een korte geocache-wandeling maakte.  Ook kregen we voor het eerst sinds de start van de COVID-periode weer een gezin binnen bij ons te eten. Na maanden alles buiten te hebben gedaan, is het wel heerlijk (zeker met deze herfsttemperaturen) om weer met elkaar binnen te kunnen zitten. Lekker aan de eettafel op zondagmiddag; beetje borrelen, beetje ouwehoeren en met z'n zevenen eten.  Ook een winkel loop ik nu makkelijker in. Ik draag geen mondkapje meer. Probeer