Gewoon Mara!

' Sebas.... Sebas...  Help.... H.E.L.P.....!' Het is maandagavond. Ik lig op de keukenvloer. Ik ben net in elkaar gestort na een flinke hoestbui. Mijn zicht is bijna weg, ik voel mijn rechterarm niet meer en praten kost me moeite. Sebastiaan en Vic liggen al op bed en de angst overvalt me in alle hevigheid. ' H.E.L.P.' Het zweet gutst over mijn gezicht en ademen kost moeite.  Eindelijk hoor ik rennende voetstappen de trap af komen. Ik word door twee sterke armen op mijn billen gezet en ik probeer zo helder mogelijk uit te leggen wat er gebeurd en hoe ik me voel. Verstaat hij me eigenlijk wel goed?   'Ik moet eten. Ik denk dat ik een hypo heb', breng ik uit. Hij voert me banaan. Ik zie niks maar doe gewoon mijn mond open. Mijn hals wordt inmiddels ook gevoelloos. WAT IS ER AAN DE HAND???  'We moeten mijn bloedsuiker meten', zeg ik na de tweede hap honing.  Tien minuten later blijkt deze prachtig te zijn.   Inmiddels zitten we samen op de keukenvloer te le

De zeven nachten slapen tot aan 'vaccinationday' vond ik eigenlijk nog best spannend. 'Als we nu maar niet ziek worden voor die tijd. Als we nu maar niet verkouden worden. Zal ik toch nog even bellen of ik toch niet nog wat eerder kan?  Hoeveel dagen moeten we nog?' Op Hemelvaartsdag was het dan eindelijk zover: PRIKDAG!!!  Weer opnieuw las ik de mail; ' heb ik echt alles bij me?'. We mochten ons melden in het Silverdome in Zoetermeer. De zon scheen en ik had, serieus, een mooi jurkje aangedaan voor de gelegenheid. Ik twijfelde zelfs of ik schoenen met hakjes aan zou doen, want het voelde als een feestelijke dag. Een uitje!  Maar ik riep mezelf tot de orde niet zo te overdrijven en mijn Nike's staan ook heel leuk onder mijn jurkje 😜.  Na een lange zigzag zonder rij, kwamen we aan bij de aanmeldbalie. Vanwege mijn ingevulde gezondheidsformulier ' allergisch voor antibiotica: JA'  en ' borstkanker: JA', mocht ik me nog even melden bij het loke

Al een tijdje was het aan het kriebelen.. zou ik in de meivakantie op vakantie durven in Nederland? Ik keek regelmatig naar allerlei huisjes, maar durfde niets te boeken. Sebastiaan kon niet mee, dus ik zou samen met Vic gaan. Dat betekent ook dat ik zelf de winkels in moet voor boodschappen en mijn veilige thuis-bubbel moest verlaten. Na lang twijfelen ging ik toch wat actiever zoeken. Op een weekje regenvakantie in de zomer na, zijn we verder niet meer weg geweest en weer een vakantie thuis zitten, vond ik voor Vic ook niet leuk. Toen ik mijn plan met hem deelde, reageerde hij zo ontroerend blij verrast, dat dit het laatste zetje was wat ik nodig had. Dus boekte ik een midweekje in een  Bed en Breakfast  in de provincie Groningen waar we vorige week maandag naar toe reden. Vanuit het westen van het land is dat best een stuk rijden, dus voor de gezelligheid namen we verse broodjes rosbief mee en stopten we onderweg voor een warme witte (..!) chocolademelk bij de Starbucks.  We genoten