Gewoon Mara!

Vanochtend stond er een bezoekje aan de oncologe op de planning. Sebastiaan en ik zaten dus al weer vroeg in de auto voor een retourtje Den Haag. Hoewel de oncologe even op zich liet wachten, was het wel het wachten waard. In die zin; dat alles goed voelde. De discussie blijft een beetje of ik wel of niet ga stoppen met de hormoontherapie. Gezien de jaren die nu verstreken zijn en de wetenschappelijke studies hierover, zou stoppen een optie zijn en doorgaan zelfs weinig tot niets toevoegen aan het risico van de terugkeer van de borstkanker. Maar mede door mijn CF-medicatie-ervaring, ben ik van 'never change a winning team'. Zolang een gouden formule lijkt te werken, werkt deze. En pas als de formule haar glans verliest, verzinnen we een nieuwe cocktail. Door deze hormoonmedicatie zit ik al jaren in de overgang. Echter wel in de overgang zonder klachten! Ik heb geen opvliegers, ben volledig gestopt met menstrueren en ook op mijn gemoed heeft het geen negatief effect. Het e

Tweeënhalve week geleden was ik, zoals iedere woensdag, op de sportschool. Terwijl ik met mijn training op de hometrainer begon, raakte ik in gesprek met een vaste mannelijke bezoeker. Tijdens het gesprekje merkte ik al dat ik veel 'korte hoestjes' had en dat het erg vloeibaar voelde in mijn mond. Maar nergens op bedacht, fietste ik op het gemakje door. Praten en trainen tegelijk is eigenlijk een 'no-go' voor mij, omdat mijn saturatie dan al te snel te ver daalt. Na acht minuten fietsen en veel kleine, vloeibare kuchjes, zei ik dan ook tegen de man naast mij op de hometrainer dat ik even goed uit moest hoesten omdat het me duidelijk in de weg zat. Ik liep, met zuurstoffles, zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde papierrol en prullenbak en terwijl ik aanzette om flink te gaan hoesten, had ik het opeens in de gaten....een  longbloeding ! Plasjes puur bloed kwamen er na iedere hoest uit mijn mond en langzaam werd ik toch wat onrustig in mijn hoofd. Ik keek ondertu