Gewoon naar de oncoloog en de kracht van liefde -123

Vanochtend stond er een bezoekje aan de oncologe op de planning. Sebastiaan en ik zaten dus al weer vroeg in de auto voor een retourtje Den Haag.

Hoewel de oncologe even op zich liet wachten, was het wel het wachten waard. In die zin; dat alles goed voelde. De discussie blijft een beetje of ik wel of niet ga stoppen met de hormoontherapie. Gezien de jaren die nu verstreken zijn en de wetenschappelijke studies hierover, zou stoppen een optie zijn en doorgaan zelfs weinig tot niets toevoegen aan het risico van de terugkeer van de borstkanker.

Maar mede door mijn CF-medicatie-ervaring, ben ik van 'never change a winning team'. Zolang een gouden formule lijkt te werken, werkt deze. En pas als de formule haar glans verliest, verzinnen we een nieuwe cocktail.

Door deze hormoonmedicatie zit ik al jaren in de overgang. Echter wel in de overgang zonder klachten! Ik heb geen opvliegers, ben volledig gestopt met menstrueren en ook op mijn gemoed heeft het geen negatief effect. Het enige is natuurlijk wel dat ik botontkalking heb.
Hierbij is het echter weer lastig dat botontkalking ook samenhangt met CF. Dus wat nu wat veroorzaakt, weten we eigenlijk niet goed.

Het gebruik van de medicatie geeft mij een gevoel van (schijn??) veiligheid. Dat is eigenlijk mijn belangrijkste argument om door te gaan. 'Als ik de hormonen stil hou, hou ik hopelijk ook de kanker stil', is mijn gedachte.
Aan de andere kant is stoppen met de medicatie (en dus niet meer in de overgang zijn) wel weer positief voor mijn botopbouw.

Kortom, zoals je merkt ben ik mijn gedachten hierover nog steeds aan het ordenen. Het komende jaar mag ik nog even doorgaan met de medicatie in de huidige vorm, maar bij het volgend consult moet er wel verder over gesproken worden.