Gewoon de SEH en KVL- 195

'Sebas.... Sebas... 

Help.... H.E.L.P.....!'

Het is maandagavond. Ik lig op de keukenvloer. Ik ben net in elkaar gestort na een flinke hoestbui.

Mijn zicht is bijna weg, ik voel mijn rechterarm niet meer en praten kost me moeite. Sebastiaan en Vic liggen al op bed en de angst overvalt me in alle hevigheid. 'H.E.L.P.'

Het zweet gutst over mijn gezicht en ademen kost moeite. 

Eindelijk hoor ik rennende voetstappen de trap af komen. Ik word door twee sterke armen op mijn billen gezet en ik probeer zo helder mogelijk uit te leggen wat er gebeurd en hoe ik me voel. Verstaat hij me eigenlijk wel goed? 

 'Ik moet eten. Ik denk dat ik een hypo heb', breng ik uit. Hij voert me banaan. Ik zie niks maar doe gewoon mijn mond open. Mijn hals wordt inmiddels ook gevoelloos. WAT IS ER AAN DE HAND??? 'We moeten mijn bloedsuiker meten', zeg ik na de tweede hap honing. 

Tien minuten later blijkt deze prachtig te zijn. Inmiddels zitten we samen op de keukenvloer te leunen tegen de kastjes. Heel langzaam trekken de klachten weg. Ik voel mijn arm weer wat beter, kan weer wat scherper praten en ook mijn zicht trekt langzaam open. Twintig minuten later ben ik weer volledig mezelf. Het is laat en we besluiten maar gewoon naar bed te gaan. 😟 'Ik bel het ziekenhuis morgenochtend wel', beloof ik. 

's Nachts slaap ik niet tot nauwelijks. Iedere keer als ik mezelf in slaap voel vallen, schrik ik en kan ik niet thuis brengen of dit een nieuwe 'aanval' is of dat ik gewoon in slaap val. Ook is er een hoofdpijn op komen zetten die bij ieder kuchje druk geeft. 's Ochtends bel ik direct met mijn fijne CF-team. Gezien mijn prachtige scores wordt er niet direct aan een giga-hypo gedacht maar eerder aan een flink zuurstoftekort in de hersenen door het hoesten.

Halverwege de ochtend neem ik een uitgebreide douche. Omdat ik me nog behoorlijk wankel voel, ga ik even op de douchevloer zitten. Helaas komt er een hoestbui opzetten. Ik besluit deze door te zetten en heel bewust tussendoor goed te ademen. Desondanks komt er direct weer een aanval opzetten. Het gevoel in mijn arm en hals valt weer weg en ook mijn zicht vertroebelt flink. Gelukkig hoort Vic me roepen die heel hard zijn vader roept. 'Wij gaan naar het ziekenhuis' zegt hij direct, terwijl hij liefdevol een handdoek om me heen slaat. Ik kijk hem aan en zie alleen maar rose stippen. 

Na overleg word ik gezien door de huisarts. Deze moet beoordelen of ik met de ambulance naar de SEH neurologie moet. Gelukkig mogen we zelf die kant op rijden en dan begint het lange wachten op de SEH. 

De testjes die ze bij me doen, gaan goed en ik probeer helder en uitgebreid te beschrijven wat ik voel en wat er is gebeurd. Einde van de dag krijg ik een uitgebreide MRI. 

Om half zeven 's avonds krijgen we te horen dat er geen verklaring is voor mijn klachten. Op de MRI zijn er geen aanwijzingen gezien die de klachten zouden kunnen verklaren. Een bijwerking van het vaccin wordt ook niet verwacht. Het kan zijn dat de hoestbui een soort migraineaanval heeft uitgelokt. Omdat ze verder niets voor me kunnen betekenen, gaan we terug naar huis. 

Het is onze trouwdag... We eten wat bij de Mcdrive.. 'Ik weet de dag wel weer op te leuken. Gefeliciteerd met onze zeventiende trouwdag, schat'. 

De afgelopen week heeft in het teken gestaan van het weer opbouwen van vertrouwen. Van voorzichtig hoesten en van positieve ervaringen opdoen. Dit is me de afgelopen jaren van heel hard hoesten nog nooit overkomen en ik probeer er op te hopen dat het ook nooit meer gebeurd.

Ik heb getwijfeld of ik dit met jullie wilde delen. Het is erg persoonlijk en behoorlijk angstig geweest. Maar ik schrijf dit blog ook om te delen. Om te laten weten hoe het echt gaat. Om te delen hoe het leven met CF is. Ik ben benieuwd of andere CF-ers dit ook wel eens hebben gehad? Ik heb het nog van niemand gehoord. 

Inmiddels hebben we een grote stadiontoeter laag in het keukenkastje staan. Zo kan ik altijd de mannen (of de buren) wakker krijgen als ik in nood ben. Ook ligt er een zuurstofmasker klaar wat de mannen bij me op kunnen doen in geval van nood. En verder hoop ik zo helder te zijn dat ik de trucjes kan gebruiken om geheel flauwvallen te voorkomen. 

De week eindigde gelukkig met goed nieuws over de vergoeding van medicatie. Daarover een andere keer meer.