Gewoon stil!
Volgende week is het exact een jaar geleden dat ik werd afgekoppeld van mijn laatste intraveneuze kuur. Sindsdien lijkt het een soort van 'rustig' hier.
Ongeveer acht jaar geleden is het voor het laatst geweest dat er meer dan een jaar tussen intraveneuze kuren zat. Mijn topjaar was 2013, toen mocht ik vijf keer inchecken voor een kuur. En nu is het stil en lijkt het stabiel.
Stil is fijn.
Stil is top.
Stil is genieten.
Stil is dankbaar zijn.
Maar stiekem is stil ook eng en spannend. Het voelt als een stilte voor de storm. Alsof ieder moment het kaartenhuis in elkaar dondert.
Ik wil niet dat stil eng is, maar ik hou het soms niet tegen in mijn hoofd. Ik wil dat dankbaarheid en genieten overheerst.
Dat doet het ook.
Maar toch.. ergens ver weg hoor ik dat stemmetje.. Dat stemmetje van onrust en gepieker.
Niet uit te durven spreken dat het stabielis lijkt, want stel dat...
Stel dat de pijn die ik soms in mijn lijf voel toch weer kanker is.., stel dat deze verkoudheid weer doorzet.., stel dat mijn longen weer achteruit hollen...
Begrijp me goed; ik wil echt niet klagen, want ik ben dolgelukkig dat deze maanden van rust en stilte ons gegund zijn. Na alle hectiek is het heerlijk dat we gewoon even kunnen 'zijn'. En ik werk er knoerthard voor om het zo stabiel mogelijk te houden (voor zover ik daar invloed op heb).
Dus overheerst de dankbaarheid, duim ik dat deze periode nog heel lang mag duren en stop ik dat stemmetje heel ver weg.
Ongeveer acht jaar geleden is het voor het laatst geweest dat er meer dan een jaar tussen intraveneuze kuren zat. Mijn topjaar was 2013, toen mocht ik vijf keer inchecken voor een kuur. En nu is het stil en lijkt het stabiel.
Stil is fijn.
Stil is top.
Stil is genieten.
Stil is dankbaar zijn.
Maar stiekem is stil ook eng en spannend. Het voelt als een stilte voor de storm. Alsof ieder moment het kaartenhuis in elkaar dondert.
Ik wil niet dat stil eng is, maar ik hou het soms niet tegen in mijn hoofd. Ik wil dat dankbaarheid en genieten overheerst.
Dat doet het ook.
Maar toch.. ergens ver weg hoor ik dat stemmetje.. Dat stemmetje van onrust en gepieker.
Niet uit te durven spreken dat het stabiel
Stel dat de pijn die ik soms in mijn lijf voel toch weer kanker is.., stel dat deze verkoudheid weer doorzet.., stel dat mijn longen weer achteruit hollen...
Begrijp me goed; ik wil echt niet klagen, want ik ben dolgelukkig dat deze maanden van rust en stilte ons gegund zijn. Na alle hectiek is het heerlijk dat we gewoon even kunnen 'zijn'. En ik werk er knoerthard voor om het zo stabiel mogelijk te houden (voor zover ik daar invloed op heb).
Dus overheerst de dankbaarheid, duim ik dat deze periode nog heel lang mag duren en stop ik dat stemmetje heel ver weg.
Logisch dat je het vertrouwen in je lichaam moeilijk vindt. Toch blijven genieten van deze stille periode :-)
BeantwoordenVerwijderenLiefs
Wat is je verhaal herkenbaar; CF blijft zo'n grillige ziekte die elk moment weer kan toeslaan, en dan heb jij ook nog de angst voor die vreselijke borstkanker, mensen zijn angstig om minder (citaat van mijn arts). Kortom je angst is volkomen terecht! Wel hoop ik dat het gewoon heel lang stil is want dat gun ik je van harte.
BeantwoordenVerwijderenDikke kus
Hee
BeantwoordenVerwijderenWat toevallig.. Ik ben volgende week ook een jaar AB loos! Nog nooit in mijn leven gebeurd. Altijd wel een tabletten kuurtje en sinds 2009 1x per jaar IV..
Ik denk soms ook "stilte voor de storm" maar tot nu toe komt de storm nog steeds niet.. Dus langzaam aan begin ik er vertrouwen in te krijgen! :)
Liefs xx
Dank voor jullie lieve berichten! En @Sanne; wat heerlijk voor jou dat het ook zo 'stil' is.
BeantwoordenVerwijderenJe angsten zijn heel herkenbaar. Vind jij het ook zo stom om de vraag te moeten beantwoorden hoe het met je gaat? Je wil wel zeggen dat het goed gaat maar in je achterhoofd klop je op hout, kruis je je vingers en sla je een kruisje. Want wat nou als je het goede jinxt door het te benoemen? Laat het inderdaad maar gewoon zijn. Goed in stilte.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad. De vraag waar je geen antwoord op durft te geven want stel dat je hel en verdoemenis over je afroept! Zelfs dit stukje schrijven was al eng. ;)
VerwijderenFijn om te je blog lezen. Ik duim met jullie mee! Ik reageer niet altijd op je blog, maar lees vaak je berichten en vind er veel kracht van uitgaan. Wat een rotziekte(s) en wat een strijd moet je leveren (en je gezin ook). Maar meid, wat een positieve energie heb jij zeg! Ik haal zoveel moois (bewondering, kracht, respect, liefde) uit je verhalen. Ik vind dat je voor jullie zoon een top-mam bent: wat een mooi voorbeeld heeft jullie mannetje en wat een mooi mannetje hebben jullie zeg! Dikke knuffel! Sabine
BeantwoordenVerwijderenDankjewel lieve Sabine!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven zus! Hoop ook voor jou dat de "storm" nog héél lang weg blijft!
BeantwoordenVerwijderen