Gewoon Mara!

Een hele fijne jaarwisseling gewenst!

Toen ik borstkanker kreeg was al snel duidelijk dat een borstsparende operatie niet zoveel zin had met zo'n kleine cupmaat als de mijne. Ook leek bestralen (wat nodig is na een dergelijke operatie) geen optie voor mij te zijn, omdat mijn longen onder het gebied liggen wat bestraald zou worden en dus ook enige schade kunnen oplopen. Sowieso koos ik voor volledige amputatie, dit gaf mij een gevoel van veiligheid; 'laten we al die kanker maar van mijn lichaam afhalen'. Ik wist dat ik anders nooit meer veilig naar mijn linkerborst zou kijken. Alles wat ik zou voelen, zou ik wantrouwen. Ik besloot wel dat ik graag direct mijn linkerborst weer wilde laten opvullen; immers, zonder borst was ik geen vrouw. Dacht ik. De artsen haalden me echter al snel uit die droom. Nee.., niet van het vrouw zijn, maar wel van 'opvullen en siliconen'. Onnodige operaties zouden ook onnodige (long)risico's kunnen betekenen. Dus moesten we al heel snel beslissen dat dit het dus was...

Onze Vic is nu ruim acht jaar en hoewel ik het anders had gedacht, zat hij dit jaar nog volop in het Sinterklaas-gebeuren. Ondanks dat hij in een combinatieklas zit met groep zes, zijn beste vriendjes niet meer geloven, drong er (voor zover wij weten) niks tot hem door. Tijdens het kijken van het eerste Sinterklaasjournaal, constateerde hij dat 'die ene piet niet zwart was'. De volgende dag begon hij opeens over 'hulpsinterklazen' en dat iemand in de klas hem had gevraagd of hij 'het geheim van sinterklaas kende'. Hij had geen idee waar zijn klasgenoot het over had. Dus zette hij vol overgave zijn schoen en kon van de zenuwen nauwelijks slapen die nacht. Het was één groot feest de afgelopen dagen. Van het binnenhalen van Sinterklaas, tot rommelpiet die 's nachts langs was geweest, tot uiteindelijk pakjesavond. Hij genoot en wij genoten met hem mee. Nu gaan we ons langzaam opmaken voor de volgende feestdagen; kerstmis en de jaarwisseling.

Op 18 mei 2004 traden lief en ik in het huwelijk. Vanuit ons huisje in Rotterdam gaven we elkaar op een zonnige dag het jawoord. Wat was het een fijne dag met al onze lieve familie en vrienden om ons heen. Hoewel voor sommigen een huwelijk 'niet belangrijk' is, ben ik heel blij dat wij op die dag nogmaals echt voor elkaar kozen. Het voelde en voelt heel speciaal om man en vrouw te zijn. Afgelopen 18 november was het inmiddels twaalfenhalf  jaar geleden dat we trouwden. Hoe bijzonder dat we nu al ons koperen huwelijk konden vieren. Ineens voel je je dan heel 'groot'. Immers; een twaalfenhalf jarig huwelijk vieren, is dat niet iets wat onze ouders doen? We gaven geen groot feest, gingen gewoon fijn met ons drietjes naar de bioscoop en een hapje eten. Taartjes aten we met de ouders. En kaartjes vielen op de mat: Ik ben trots op de kracht van onze liefde. De kracht van liefde met een koperen randje!