Gewoon iets goed (en) aardigs en de kracht van liefde - 130

Eigenlijk weet ik niet goed hoe eerlijk ik vorig jaar ben geweest over mijn jaarlijkse mammografie.
Ik denk me zelfs te herinneren dat ik er helemaal niks over schreef (#kijktsnelweblogterug).
Ik zie het al; ik vermeed gewoon het onderwerp. Hahaha, wat ken ik mezelf toch goed!!

Waarom ik het vorig jaar negeerde, was vanwege het feit dat het een beetje een typische uitslag was. Hoewel er na de mammografie gezegd was dat de foto er goed uitzag en er geen 'gekke dingen' werden gezien, hoorde ik een week later van de chirurg dat er een knobbeltje in mijn rechterborst was gezien. Sterker nog; ze hadden alle mammografie-foto's terug gekeken en het bleek er al voor het derde jaar te zitten.
Ik schrok (was heel verstandig, NOT, weer alleen naar het spreekuur gegaan...). Maar de arts stelde me direct gerust; er werd echt van uit gegaan dat het geen kwaad kon. Juist omdat het al drie jaar zichtbaar was, hadden ze voor drie jaar vergelijkingsmateriaal. Het bobbeltje was een rustig bobbeltje, dat niet groeit. Hij vermoedde dat het gewoon een soort cyste was. Toen hij extra uitgebreid mijn borst bevoelde, kon hij het bobbeltje zelfs niet voelen, zo klein was het.
Ik moest me echt geen zorgen maken en het was vroeg genoeg om een jaar later pas weer een mammografie te laten maken.

Ik zat met mijn mond vol tanden en op de terugweg belde ik dan ook direct al huilend mijn hulptroep (Tante R.). Wat moest ik nu met deze informatie?
Na het te hebben laten bezinken en het er met Sebastiaan over te hebben gehad, besloten we te vertrouwen op het oordeel van de arts. Juist het feit dat er dus over drie jaar geen verandering had plaatsgevonden, beschouwde ik als belangrijkste factor om het te laten rusten.

Vorige week mocht mijn borst weer geplet worden voor de foto. De verpleegkundige zei wederom dat ze geen verschil zag in vergelijking met de foto van vorig jaar, maar gaf uiteraard aan dat de radioloog en chirurg de foto nog moesten beoordelen. Afgelopen maandag gingen we dan ook samen naar het spreekuur van de chirurg.
Het bobbeltje is nog steeds zichtbaar op de foto maar is nog steeds onveranderd. Dat is goed! Er wordt nog steeds vanuit gegaan dat het dus een goedaardig bobbeltje is. Mocht ik het toch zelf wel gaan voelen, moet ik direct bellen.

Aangezien het nu zes jaar geleden is dat we borstkanker bij mij constateerden, overlegt de chirurg nu steeds met me wat ik wil. Ik heb duidelijk aangegeven dat een jaarlijks onderzoek mij gerust stelt en daarom kom ik over een jaar weer terug voor een nieuwe controle. 

Sebastiaan en ik reden direct door naar Pathé om ons onder te dompelen in de CF-film Five Feet Apart. Daarover later meer.