Gewoon een roerige start en de kracht van liefde -138

Na een gezellige jaarwisseling in Zeeland met een grote groep bekenden, startte ik het nieuwe jaar met een gevoeligheid in mijn 'gezonde borst'. Ik stelde mezelf gerust met gedachten als 'je hebt in een ander bed geslapen, misschien is het daardoor', en, 'misschien toch iets te hard getraind in de sportschool'. 
Op dag drie was mijn borst echter nog steeds gevoelig, als ik er al over aaide deed hij pijn. Na de sportschooltraining stond ik onder de douche en voelde ik het opeens....een KNOBBELTJE!!!

Sebastiaan was die nacht daarvoor onverwachts naar Frankrijk vertrokken omdat zijn beste vriend een ongeluk had gehad. Vic had nog vakantie en 'rommelde' gezellig om me heen op de bovenverdieping. 'Hou je hoofd erbij, niet in paniek raken', sprak ik mezelf streng toe.
De tranen slikte ik weg. Het kon domweg niet!
Toen Vic eindelijk ging douchen, belde ik de mama-poli. Er werd een afspraak gemaakt voor zes dagen later; een mammografie en echo. De uitslag zou ik dan later van de huisarts horen.

Er volgde een ontzettend onrustig weekeind. Ik kon het Sebastiaan niet vertellen omdat hij in Frankrijk zat en Vic besloot om het hele weekeind gezellig om mij heen te blijven dartelen. Maar de paniek kwam natuurlijk toch langzaam mijn hoofd in.
Ook kwamen natuurlijk de moeilijke gesprekken die ik niet wilde voeren. Sebastiaan weer te moeten vertellen dat ik iets in mijn borst voelde. Onze ouders te moeten bellen om te delen dat we erg ongerust waren.

Toen ik zes jaar geleden voor het eerst een knobbeltje in mijn andere borst voelde, gingen we daar heerlijk naïef instaan. 'Het zou wel goedkomen', 'ik was nog jong, dus het was vast geen kanker', en 'de huisarts maakt zich ook geen zorgen, dus het zal wel goed zijn'. Ik ging zelfs alleen naar de mama-poli.
Maar nu konden we dit niet meer. Ik schoot in mijn angst en het lukte me bijna niet te hopen op een goede uitslag.

Na mailcontact met de mamma-verpleegkundige kon ik gelukkig vroeger op de woensdag terecht en werd er ook een uitslaggesprek met de chirurg aan toegevoegd.
Met het lood in onze schoenen reden we dan ook naar Den Haag. Veel te vroeg zaten we in de wachtkamer en moesten drie kwartier wachten totdat ik eindelijk aan de beurt was.
'Veel succes lievie', fluisterde Sebastiaan tegen me en ik probeerde heel dapper naar hem terug te glimlachen.

De lieve verpleegkundige maakte kundig en snel de mammografie en liet me vervolgens een tijd alleen wachten in de kamer van de echo.
Dit zijn de meest zenuwslopende minuten. 'Wat betekent het dat het zo lang duurt?', 'Dan is het zeker slecht', 'oh, laat het alsje- alsjeblieft niet slecht zijn'...
Eindelijk kwam de radiologe binnen die eigenlijk direct aankondigde; 'ik zie niks op de mammografie'. 
Mijn hart maakte direct een sprongetje! Zou ik dan dit keer wel de dans ontspringen? Zou het dit keer wel goed nieuws zijn?

Er werd nog een uitvoerige echo gemaakt en ook daarop was er niets verontrustends te zien. Hoewel de radioloog het knobbeltje wel voelde zitten, bleek het geen tumor te zijn.
Zo snel als ik kon, kleedde ik me aan en rende al lachend en huilend de gang op. Sebastiaan ging ondertussen stuk op de gang.

'Het is goed!' 'HET IS GOED!'. Ik las het ongeloof in zijn ogen en bleef maar herhalen; 'het is goed!'. 
Pas na het uitslaggesprek was ook hij gerustgesteld. Zowel de chirurg als radioloog voelen het knobbeltje zitten. Maar het is geen kanker. Het is ontstoken borstklierweefsel of vetnecrose.

Ik kan nauwelijks omschrijven hoe het daarna voelde. De glimlach ging niet van mijn gezicht.
We mogen weer plannen maken!! Het leven is nog niet klaar.