Gewoon jarig en de kracht van liefde -150

3 juni werd ik 42 jaar oud. Ik hang niet heel erg aan het vieren van mijn verjaardag, maar ik vind het vanwege mijn CF toch altijd wel bijzonder als ik er weer een jaartje bij 'tik'.
Nu in deze periode is het sowieso lastig om je verjaardag te vieren en een heel 'bijzondere leeftijd' werd ik ook al niet.

Mijn lieve mannen stonden 's ochtends te zingen bij mijn bed en ik schoot keihard in de lach omdat het er zo komisch uitzag.
Het mannetje had een waterhangmat voor me gekocht (heerlijk!) en had een 'bonnenboekje' voor me gemaakt met heerlijke bonnen als 'een massage', 'ijsje halen' en 'een mooi hartje tekenen'.
Omdat ik nog steeds niemand in huis wil hebben, ook niet voor toiletbezoek, reed ik met Sebastiaan naar het midden van het land alwaar mijn ouders wonen. Daar, in de versierde tuin, aten we een taartje met mijn ouders en zus. Ik werd verwend met cadeautjes en aandacht.
's Middags kwam mijn volgende cadeau binnen; een hangmat.

En hoewel de tuin steeds voller wordt met een zwembad en een hangmat, zorgt het er ook voor dat we uitkijken naar een zomervakantie in de tuin! 

In de brievenbus lagen dit jaar een hoop kaartjes en zelfs cadeautjes kwamen mee met de post. 

's Middags kwam een vriendin onverwachts blommetjes brengen. 

's Avonds kregen we, met een fris windje in de tuin, twee shifts vrienden op bezoek. Wat was het gezellig en wat voelde ik me eigenlijk toch jarig!

De volgende dag ging het regenen en kon ik eigenlijk alleen maar dankbaar zijn dat ik de dag daarvoor toch mijn verjaardag buiten had kunnen vieren in deze bijzondere tijd.