Gewoon Mara!

En dan is het zomervakantie en zitten we eigenlijk nog net zo thuis als daarvoor... Het is een gekke manier van vakantie vieren als je niet de stad in kunt, niet naar de bioscoop kunt gaan, niet naar drukke plekken mag, niet naar een museum... Dus rommelen we 's ochtends extra lang aan, pakken we maar weer de fiets om een stukje te gaan fietsen en zoeken we activiteiten om buiten te doen. Zo gingen we deze week een middagje naar Hoek van Holland. We gingen geocachen, struinen door de duinen, wilde bramen plukken, met zijn blote benen het water in en eindigden op een terras met een Fanta en bitterballen. Zo heerlijk en eindelijk overviel ons beiden het 'vakantiegevoel'. We topten de dag af met een logeerpartij samen in het grote bed op zolder. We keken naar 'Sjakie en de chocoladefabriek' en smikkelden er samen ook een hoop chocolade bij.  We genieten op onze manier van vakantie in eigen land. Ons 'weekje weg' naar de Veluwe laat nog even op zich wachten maar

We kozen voor Vic een basisschool uit in ons dorp toen hij pas twee jaar oud was. Het is moeilijk om dan te bepalen welke school bij je kind zal passen. In onze directe buurt zit niet echt een school, vier andere basisscholen lagen op ongeveer dezelfde afstand van ons huis verwijderd. Eén school voelde direct goed. Ze werkten met 'maatjestijd', 'complimentenkring' en de school zag er rustig, vriendelijk en schoon uit. Dus toen hij vier werd, bracht ik hem naar deze school. Met de tranen op mijn wangen rende ik de klas uit. Hij trof een lieve en kundige kleuterjuf, gleed vervolgens uit naar groep drie en had heel veel plezier in lezen. De vriendschap met zijn (nu nog steeds) beste vriend groeide. In groep vijf kreeg hij voor het eerst een jonge meester voor de klas. Dezelfde meester die hem nu uitzwaaide in groep acht. Ieder rapport en oudergesprek verliep hetzelfde; 'Vic is zo sociaal, werkt zelfstandig en doet goed zijn best'. In groep zes kwam voor het ee

Bijna tien jaar geleden kocht ik mijn eerste e-bike. Het was een hele grote stap, met hobbels, drempels en tranen. Een E-bike was op dat moment verre van hip en achteruitgang in mijn fysieke zijn, raakte me iedere keer in het hart. Want zo voelde het; toegeven dat ik niet meer op een normale fiets kon, was een confrontatie met achteruitgang. Maar zoals het met alles is, merkte ik al gauw hoe fijn het was en hoe veel baat ik heb bij dit soort 'hulpmiddelen'. Het maakt het leven leuker en makkelijker en het gevoel van schaamte verdween al snel. Na een aantal jaar moest de accu vervangen worden en helaas merkte ik begin van dit jaar dat de accu opnieuw vervangen moest worden. Omdat dit een flinke aankoop was en ik me afvroeg of dit nog in verhouding stond tot mijn verouderde fiets, besloot ik me te oriënteren op een nieuwe. Begin maart bezochten lief en ik de fietsenwinkel. Ik had online een leuke Batavus uitgezocht, maar doordat Corona net aan het oprukken was in Italië, ha

Het leven kabbelt door. Met inmiddels wat regenachtige en winderige dagen zijn we met mij even wat meer aan huis gebonden. En hoewel ik nu twee keer een winkel binnen ben geweest, durf ik echt nog niet bij iemand binnen op bezoek. Ik neem stappen. Voor een ander misschien hele kleine, maar voor mij grote (riskant voelende) stappen. Naast een bezoekje aan de (overigens lege) winkel, durf ik inmiddels naar het toilet binnen als ik op tuinbezoek ben. Ik vraag dan wel of alle deuren open gezet mogen worden, ook die van het toilet ja, en ga dan zonder iets aan te raken snel op het toilet zitten. Doortrekken doe ik met een wc papiertje, verlaat dan snel het huis en ga flink aan de slag met mijn handenalcohol. Ik durf inmiddels weer bij iemand (buiten uiteraard!) te eten en te drinken. De volgende stap wordt een bezoek aan het terras. Wat blijft het voor mij toch een wonderlijke wereld op het moment. De sportschool durf ik vanwege de aerosolen nog niet naar binnen, maar Vic kan sinds ee