Gewoon een 'klein wereldje' en de kracht van liefde -160

 'Mijn wereld word steeds kleiner'. Zo. Dat is er uit.

Sinds ik niet meer kan werken door mijn CF, zit ik volledig thuis. En hoewel dat in het begin vooral wennen was omdat het geen vrijwillige keuze was en ik het miste om mijn hersens aan het werk te zetten, genoot ik wel van de rust voor mijn lijf en de energie die het me spaarde en die ik nu in mijn gezin kon steken.

Ik hield het leven leuk, naast mijn heerlijke gezin, door een druk sociaal leven. Dronk kopjes koffie met vriendinnen, bezocht familieleden en had aan kletspraatjes geen gebrek. Daarnaast was ik vier keer per week in de sportschool te vinden alwaar ik inmiddels ook de nodige contacten heb. Op dinsdagochtend zat ik met twee vrouwen op naailes en op vrijdagochtend ging ik om de week naar schilderles. Ik fietste regelmatig naar het dorp. Ik verveelde me dus niet en zorgde ervoor dat ik niet alleen maar bezig ben met 'ziek zijn' maar vooral met 'leven op mijn manier'. 

Door de Corona-pandemie zit ik echter nog steeds bijna volledig thuis. Bezoekjes blijf ik spannend vinden en vinden nog steeds alleen buiten plaats. Ik weet nog steeds niet hoe ik dit de komende natte en koude periode moet gaan vorm geven. Ik wil ook niet te veel mensen bezoeken of zien, risico's sluit ik liever uit. 

In de sportschool kom ik nog steeds niet. Eén keer per week train ik nog steeds met de fysio buiten en de andere trainingen doe ik in de woonkamer. De schilder- en naailes gaan weer starten en ik? Ik heb me afgemeld omdat ik het niet aandurf om met meerdere mensen in een kleine ruimte binnen te zitten. Ik maak niks meer mee behalve dat ik 'weer een wasje heb gedraaid of de vaatwasser heb uitgeruimd'. 

Heel af en toe ga ik nu naar het dorp of zelfs naar een grotere winkel. En dat vind ik dan al een hele overwinning voor mezelf. Vic is zijn nieuwe leven begonnen op de middelbare school. Dat is alleen maar goed en zoals het hoort! Sebastiaan is weer aan het werkende leven begonnen. En wie zit er nog steeds thuis in zelfisolatie?

Precies!

IK!

Ik neem het niemand kwalijk, begrijp me goed, en ik kan ook geen andere keuze maken dan dit. Mijn gezondheid zal altijd voor gaan en ik wil alle kansen op het krijgen van Corona zo klein mogelijk houden. Maar ik merk wel dat mijn wereld steeds kleiner wordt. En hoewel ik op mijn manier probeer het een beetje op te rekken, voelt het soms toch alsof het net om me heen langzaam aan het sluiten is.

Ik hou het vol omdat ik weet dat het een tijdelijke toestand is en omdat ik heus nog steeds deze situatie kan relativeren. Ik zie de genietmomentjes nog steeds en maak er wat van op mijn manier. Maar ik wil hier ook wel laten weten hoe het voor mij als 'kwetsbare' voelt in de maatschappij in dit moment. 

Daar waar de meeste mensen om mij heen een arbeidsleven hebben, of al weer flink versoepelen, wordt het hier thuis eenzamer. Ik ga niet naar het werk, ik ga niet naar een sportclub, ik ontmoet geen onbekenden meer. Ik ben aan huis gebonden. 

Nogmaals; ik wil geen zielig verhaal houden. Als er iets is wat ik niet ben, is dat het wel! Maar ik ben ook eerlijk. En dit is mijn eerlijke verhaal.