Gewoon Mara!

Gisteren organiseerde de stichting Skate4air de alternatieve Skate 4air D-Day. Skate4air zet zich al jaren in om geld op te halen voor (onderzoek naar) CF.  Vorig jaar liep ik voor hen mee met de  Happy Fit Flow Challenge . In een maand tijd wandelde ik met veel moeite 107 kilometer om geld op te halen. Dit jaar deden we met een clubje van de CysticFit-groep mee aan de 'alternatieve dag'. Gisteren moesten we proberen om zoveel mogelijk kilometers te maken. Dit mocht bijvoorbeeld wandelend, fietsend, schaatsend... Voor iedere kilometer was er één euro te verdienen.  Uiteraard koos ik voor mijn e-bike. Ik zocht een leuke route uit en stapte 's ochtends op de fiets.  Het was behoorlijk fris, maar de zon scheen en dat was zalig. Ik fietste langs de kassen richting Zoetermeer.  Op de terugweg door de Groenzoom. Daar lunchte ik op een bankje in de zon.  In totaal tikte ik, na drie uur in de buitenlucht, de dertig kilometer aan. Ook lieve Vic wilde meehelpen. Hij nam einde van de

De afgelopen twee weken zijn de eerste CF-collegae begonnen met Kaftrio. Vanaf de zijlijn leef ik met ze mee. Ik zie en ik hoor geweldige verhalen.  Bijvoorbeeld over de ‘purge’; er zijn patiënten die al na zes uur na inname van de eerste pil leeg gaan lopen. Veel slijm, dun slijm en na een dag of drie zijn ze als het ware ‘leeg gehoest’. Ik zie filmpjes waarbij patiënten na slechts een paar dagen nauwelijks nog benauwd of nasaal klinken. Ik lees over tomeloze energie, dat er opeens lange wandelingen gemaakt kunnen worden die nauwelijks meer moeite kosten. Ik zie patiënten ongestoord rennen op de loopband. Nog wonderlijker zijn sommige verhalen over gemeten longfuncties. Sommige collegae blazen gewoon twintig procentpunten hoger na slechts een week of twee weken gebruik van de Kaftrio.  Ik klap met ze mee, krijg een glimlach op mijn gezicht en soms zelfs tranen van blijdschap omdat ik het iedereen zo gun. Maar natuurlijk… is er ook dat tikkeltje jaloezie. Want samen met mij, zijn er oo

Januari is de maand voor mijn jaarlijkse mammografie. En hoewel ik eerst dacht dat ik vorige week al op de foto moest, kwam ik er de avond er voor erachter dat ik pas deze week (namelijk gisteren) naar de 'borstenpletter' moest. Omdat ik pas einde van de middag aan de beurt was, besloot ik eerst te gaan wandelen in het Zuiderpark in Den Haag. Ik rij er al jaren langs op weg naar het Haga ziekenhuis, maar was er nog nooit gestopt. Er lagen ook een aantal geocaches, het was windstil en het zonnetje scheen nog een beetje door de wolken heen. Het werd een liefdevolle wandeling ;) onderwijl mijn hoofd even ordenend. Het maken van een mammografie is namelijk ieder jaar weer zenuwslopend. Hoewel ik regelmatig mijn borst controleer en het inmiddels acht jaar geleden is dat ik borstkanker had, durf ik er nooit volledig op te vertrouwen dat het weer goed nieuws zal zijn.  Precies op tijd werd ik binnengeroepen voor de 'borstenpletter'. De verpleegkundige pakte de foto van vorig j

 We brachten de kerstdagen door met onze families. Uiteraard werd er eerst getest. De plannen moesten hier en daar helaas wel wat aangepast worden vanwege de groepsgrootte, maar desondanks hebben we toch fijne en gezellige dagen gehad.  Met de jaarwisseling wilden we eigenlijk naar Duitsland gaan. We hadden voor ons drietjes een leuk appartement geboekt in de buurt van Dortmund, dicht in de buurt van een buiten-boulder-gebied waar Vic weer in de vrije natuur zou kunnen klimmen. Echter een week van te voren besloten we toch de hele boel te annuleren. Vanwege de oplopende besmettingen en de toenemende maatregelen, kozen we eieren voor ons geld (lees; kosteloos annuleren) en besloten we thuis te blijven.  Op oudejaarsdag konden wij op de valreep nog onze booster halen. Allebei op een andere locatie en tijdstip, maar hij zit er in! De dagen rijgen zich verder een beetje aaneen. Sebastiaan heeft geen werk, Vic is veelal thuis en ook voor mij zien de dagen er een beetje hetzelfde uit. Het is