Gewoon tien jaar en KVL -268

Het is deze maand gewoon tien jaar geleden.

TIEN JAAR...

Was het leven destijds al best behoorlijk zwaar met alle opnames voor mijn CF, zo voelde ik tien jaar geleden voor het eerst dat knobbeltje in mijn borst zitten. Ik bleek borstkanker te hebben.

Ik heb er hier al vaker over geschreven. Over de keuze om mijn borst te amputeren, geen chemo te kunnen nemen vanwege mijn CF en alle invloed die het had op onze angsten en gezin. 

In augustus 2013 werd mijn borst geamputeerd, de kanker werd letterlijk weg gesneden. Daarna ging het leven gewoon maar weer door. Ik had nog steeds CF en kreeg ook een hormoonkuur om mijn hormonen (en dus hopelijk ook de kanker) rustig te houden. Dit jaar stopte ik de hormoonkuur na bijna tien jaar gebruik. 

Nu ben ik dus tien jaar verder en toch voelt het nooit alsof ik 'klaar ben met kanker'. Bij ieder pijntje dat ik voel, ergens in mijn lijf, komt de angst om de hoek kijken of het geen kanker is. Misschien toch nog een verdwaalde uitzaaiing of een onrustig celletje dat is gaan woekeren? Al heb ik spierpijn in mijn borststreek vanwege de krachttraining, twijfel ik toch iedere keer weer of het geen foute boel is. 

Puur praktisch belemmert het mij in deelname aan CF-onderzoeken naar nieuwe medicatie. Het ooit-hebben-gehad-van-kanker is een contra-indicatie. Stel dat ik dood ga tijdens het onderzoek naar nieuwe CF-medicatie door kanker, drukt dit de positieve resultaten van het onderzoek. 

Het voordeel van tien jaar kankervrij zijn, is dat ik eventueel wel weer een longtransplantatie zou mogen, mits ik geen andere contra-indicaties heb naast een oud-kankerpatiënt zijn. De eerste vijf tot tien jaar na de borstamputatie zou ik sowieso geen nieuwe longen mogen krijgen, omdat de kans dan veel te groot zou zijn dat ik met mijn nieuwe longen dood zou gaan aan kanker terwijl een andere patiënt misschien langer met de nieuwe longen zou kunnen leven. 

Tien jaar kankervrij is dus echt fantastisch, (HEUS!) maar het betekent niet dat het nu zorgenvrij is geworden. Ik ben oprecht trots dat ik tien jaar later dit bericht kan typen en dat het zo goed met me mag gaan. Dat scenario had ik immers tien jaar geleden vooral gehoopt te halen. 

Kanker beheerst ook zeker mijn dag niet meer, maar die lichte angst zal er altijd blijven. We blijven hoe dan ook het leven vieren. De kleine genietmomentjes zien en onze zegeningen tellen. En als het dan toch even wat minder gaat (want ja, CF raak ik nooit meer kwijt), zetten we er met elkaar weer onze schouders onder en zijn we dankbaar voor alle goede dagen en fijne momenten. En ondertussen heb ik toch maar mooi die tien jaar aangetikt!