Gewoon 'slechts op bezoek' en KVL 278
Jaren liep ik er rond, meestal met mijn infuuspaal, maar vaak ook zonder. Het UMC. Omdat ik opgroeide in de buurt van Amersfoort, werd ik vanaf mijn jeugd behandeld in het WKZ en later, toen ik naar de volwassenafdeling moest, in het AZU. Toen mijn fysieke toestand steeds meer verslechterde namen mijn opnames helaas toe. Regelmatig lag ik op B3-west waar ik de meeste verpleegkundigen van naam kende en waar ik me, jammer genoeg, thuis voelde. Als ik af en toe van mijn kamer mocht, op een zeker moment was dit vanwege de segregatieregels slechts een uurtje per dag 😕, zat ik te eten bij Huffels of struinde ik door de ziekenhuisgangen met die eeuwige infuuspaal. Op een zeker moment merkte ik steeds meer hoe ik de balans met mijn arts niet meer goed wist te vinden, Ik kreeg het idee dat hij mijn problemen wat bagatelliseerde en ik steeds statistisch bewijs aan moest leveren voordat hij mijn klachten serieus nam. Dit tezamen met het feit dat ik inmiddels al een aantal jaar in de regio Rot