Gewoon 'slechts op bezoek' en KVL 278

Jaren liep ik er rond, meestal met mijn infuuspaal, maar vaak ook zonder. Het UMC. 

Omdat ik opgroeide in de buurt van Amersfoort, werd ik vanaf mijn jeugd behandeld in het WKZ en later, toen ik naar de volwassenafdeling moest, in het AZU. Toen mijn fysieke toestand steeds meer verslechterde namen mijn opnames helaas toe. Regelmatig lag ik op B3-west waar ik de meeste verpleegkundigen van naam kende en waar ik me, jammer genoeg, thuis voelde. 

Als ik af en toe van mijn kamer mocht, op een zeker moment was dit vanwege de segregatieregels slechts een uurtje per dag 😕, zat ik te eten bij Huffels of struinde ik door de ziekenhuisgangen met die eeuwige infuuspaal. 

Op een zeker moment merkte ik steeds meer hoe ik de balans met mijn arts niet meer goed wist te vinden, Ik kreeg het idee dat hij mijn problemen wat bagatelliseerde en ik steeds statistisch bewijs aan moest leveren voordat hij mijn klachten serieus nam. Dit tezamen met het feit dat ik inmiddels al een aantal jaar in de regio Rotterdam/ Den Haag woonde, deed mij besluiten om over te stappen naar een ander CF-centrum. 

Vorige week was ik voor het eerst sinds mijn overstap in 2012 terug in het UMC. Wat een trip down memory lane. Gek om te zien hoe het eens zo grote en moderne UMC toch kleiner en ouder bleek te zijn dan mijn herinnering had toegelaten. 

Na een dag er 'slechts ter bezoek' te hebben doorgebracht, waren er positieve berichten voor de patiënt en maakte ik er nog een foto van een hart 😉.