Gewoon zonnestralen vangen en KVL-291

De winter leek dit jaar langer te duren dan normaal. Niet in tijd, niet in temperatuur, maar vooral mentaal.

De dagen waren somber en grauw. 

Als 'opvoeder' ben ik steeds minder nodig. Vic is inmiddels zeventien jaar en doet het goed. Hij is bezig met zijn eindexamen, heeft een leuk bijbaantje en een heel eigen sociaal leven. Precies zoals het hoort! Maar hij zit, terecht (!!) niet meer de hele dag op zijn moeder te wachten. 

En hoewel ik echt geen sociaal-arm leven heb, waren er ook best wat eenzame dagen bij. Niet om te klagen, maar dit had ik niet eerder zo gevoeld. Ik realiseer me ook dat je niet de hele dag 'aan kunt staan', ik geniet ook oprecht van de rustige momenten, maar het voelde deze winter meer als een 'maar'. 

Omdat ik natuurlijk arbeidsongeschikt ben en naast het sporten veel tijd doorbreng op de bank, leken de dagen deze winter steeds langer te duren. En hoewel anderen dat misschien zalig zouden vinden, zaten er voor mij soms dagen tussen dat er teveel uren in de dag zaten. Er waren ook een heleboel dagen met genietmomenten, begrijp me goed, maar ik miste soms (letterlijk) even wat lichtpuntjes. 

Hoe anders is het nu er weer meer licht in de lucht zit en de zon letterlijk weer schijnt. Ik merk dat het me mentaal wat doet. Hoe ik kan genieten van domweg op mijn luie stoel in de achtertuin zitten met een bakje koffie, een goed boek en de zonnestralen op mijn gezicht. Ik voel me, gek genoeg, minder schuldig als ik in de tuin niks zit te doen dan wanneer ik op een grauwe dag op de bank hang. 

Het is fijn om te zien hoe de voorjaarsbloeiers weer op komen, de eerste bloesem zichtbaar wordt en de lampen binnenshuis steeds later aan kunnen. Ik ben blij dat de lente er is. 💜