Gewoon Mara!

Gewoon even wat foto's van een heel fijne dag die we beleefden in Nederlands grootste pretpark. Hoe heerlijk om het genot te zien op het gezicht van ons kind. Zelf herinneringen ophalen en weer voelen hoe het voelde toen je zelf jong was. En nu weer nieuwe herinneringen vormen met ons eigen gezin.    Natuurlijk op de foto bij Lange Jan En hoewel het sprookjesbos prachtig was, bleek de Pirana favoriet te zijn. En hoe vaak je ook zegt dat iets niet echt is, draken die vuur kunnen spuwen blijven spannend. Eerst de kinderlijke verwondering dat een fakir op een tapijt kan vliegen. Om dan bij de tweede keer op te merken: 'oh ik zie het al, het is niet echt, ik zie een touwtje!'.

Eigenlijk schrijf ik hier nooit over mijn werk. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik vind dat het niet op mijn weblog past. Ik probeer hier mijn masker te laten zakken, te vertellen hoe het echt me gaat. In plaats van alleen mijn vrolijke zelf te laten zien, probeer ik hier te tonen hoe CF toch wel deel uitmaakt van ons leven. Verder vind ik dit de plek om te laten zien hoe het is om moeder te zijn, een moeder met CF. Maar naast het ouderschap en het hebben van CF, zijn er uiteraard ook nog andere kanten in mijn leven, waarvan één het werk is. Ik ben afgestudeerd orthopedagoog en sinds 2002 parttime werkzaam. Ik hou van mijn werk, ik geniet. Het contact met de cliënten vind ik geweldig. Het oplossen van de 'persoonlijkheids-puzzel', cliënten een (hopelijk) juist zetje te geven. Het is fijn om een leuke groep collega's om me heen te hebben. Om deel uit te maken van het arbeidsproces. Een plek te hebben waar ik mijn hersens op 'aan' kan zetten en 'gewoon Mar

'Misschien moet je eens stoppen met roken',  riep een willekeurige voorbijgangster toen ik net bij mijn positieven kwam na een flinke hoestbui in de Vroom en Dreesmann. Voor het eerst durfde ik ad rem te antwoorden. 'Mevrouw, als dat de oorzaak zou zijn, was ik direct gestopt met roken'.  Geschrokken keek de dame in kwestie me aan. ' Uhm.., sorry, het klonk echt als een rokershoestje'.  'Ik zou willen dat het een rokershoestje was'.  Zo. Met opgeheven hoofd (en ietwat kromme rug) liep ik weg. Boos, Trots, En met lichte schuldgevoelens.

Toen Vic naar school ging, kreeg ook ik er letterlijk en figuurlijk een hele nieuwe wereld bij. En om eerlijk te zijn? Ik snapte helemaal niets van de gedragsregels van het schoolplein. Maar het zit in mij hè, de analyticus. Ik moest en zou de boel ontleden... In eerste instantie trok ik me vooral terug. Ten eerste was ik altijd te vroeg op school (stond ik daar weer een beetje met mijn mobiel in de hand), meestal was ik moeder drie of vier die stond te wachten. Dat bleek niet handig te zijn, als niemand je kent, komt er niemand op je af. En omdat je er als eerste staat, sluit je ook zelf niet meer bij iemand aan. Dus ging ik net iets later weg van huis. Het tweede probleem was dat ik echt geen idee had welke ouder er nu bij de klas van Vic hoorde en dan moest ik ook nog begrijpen welk kind er bij hoorde, terwijl ik ook nog eens de namen van de kinderen niet kende. Whaaaaaaaaaaaaaaaaa! Mijn zus gaf de tip om vooral bij kijkochtenden goed op te letten en de verbanden te leggen. Dus