Gewoon het schoolplein.
Toen Vic naar school ging, kreeg ook ik er letterlijk en figuurlijk een hele nieuwe wereld bij. En om eerlijk te zijn? Ik snapte helemaal niets van de gedragsregels van het schoolplein.
Maar het zit in mij hè, de analyticus. Ik moest en zou de boel ontleden...
In eerste instantie trok ik me vooral terug. Ten eerste was ik altijd te vroeg op school (stond ik daar weer een beetje met mijn mobiel in de hand), meestal was ik moeder drie of vier die stond te wachten. Dat bleek niet handig te zijn, als niemand je kent, komt er niemand op je af. En omdat je er als eerste staat, sluit je ook zelf niet meer bij iemand aan. Dus ging ik net iets later weg van huis.
Het tweede probleem was dat ik echt geen idee had welke ouder er nu bij de klas van Vic hoorde en dan moest ik ook nog begrijpen welk kind er bij hoorde, terwijl ik ook nog eens de namen van de kinderen niet kende. Whaaaaaaaaaaaaaaaaa! Mijn zus gaf de tip om vooral bij kijkochtenden goed op te letten en de verbanden te leggen. Dus dat deed ik; ik hield oren en ogen open en ook bij het wegbrengen lette ik beter op. Ook het meegaan op schoolreisje zorgde er al gauw voor dat ik meer moeders leerde kennen.
Punt drie is, maar dat is geen probleem, dat de ouders die de school bezoeken een bepaald soort ouders lijken te zijn. Moeders zien er 's ochtends tip-top verzorgd uit (die staan vast heeel vroeg op) en de SUV's rijden af en aan. Ik voel me prima in mijn heerlijke Twingootje, ga ook zeker niet zonder mascara de deur uit, maar verschijn gerust in sportkleding op school. Prima!
Om een lang verhaal kort te maken, inmiddels heb ik mijn draai helemaal gevonden! Ik weet bij welke ouders ik wel en niet wil gaan staan voor een praatje, heb door meerdere speeldates andere ouders leren kennen en snap eindelijk wie bij wie hoort. Maar ik vind het een vak apart hoor!
Ik heb er een heel nieuw netwerk bij, probeer alles te onthouden en uiteindelijk allemaal ten gunste van mijn kind. Maar ik snap nu het kunstje, ik voel me niet meer een toeschouwer maar neem inmiddels deel aan de wereld die het schoolplein heet!
Maar het zit in mij hè, de analyticus. Ik moest en zou de boel ontleden...
In eerste instantie trok ik me vooral terug. Ten eerste was ik altijd te vroeg op school (stond ik daar weer een beetje met mijn mobiel in de hand), meestal was ik moeder drie of vier die stond te wachten. Dat bleek niet handig te zijn, als niemand je kent, komt er niemand op je af. En omdat je er als eerste staat, sluit je ook zelf niet meer bij iemand aan. Dus ging ik net iets later weg van huis.
Het tweede probleem was dat ik echt geen idee had welke ouder er nu bij de klas van Vic hoorde en dan moest ik ook nog begrijpen welk kind er bij hoorde, terwijl ik ook nog eens de namen van de kinderen niet kende. Whaaaaaaaaaaaaaaaaa! Mijn zus gaf de tip om vooral bij kijkochtenden goed op te letten en de verbanden te leggen. Dus dat deed ik; ik hield oren en ogen open en ook bij het wegbrengen lette ik beter op. Ook het meegaan op schoolreisje zorgde er al gauw voor dat ik meer moeders leerde kennen.
Punt drie is, maar dat is geen probleem, dat de ouders die de school bezoeken een bepaald soort ouders lijken te zijn. Moeders zien er 's ochtends tip-top verzorgd uit (die staan vast heeel vroeg op) en de SUV's rijden af en aan. Ik voel me prima in mijn heerlijke Twingootje, ga ook zeker niet zonder mascara de deur uit, maar verschijn gerust in sportkleding op school. Prima!
Om een lang verhaal kort te maken, inmiddels heb ik mijn draai helemaal gevonden! Ik weet bij welke ouders ik wel en niet wil gaan staan voor een praatje, heb door meerdere speeldates andere ouders leren kennen en snap eindelijk wie bij wie hoort. Maar ik vind het een vak apart hoor!
Ik heb er een heel nieuw netwerk bij, probeer alles te onthouden en uiteindelijk allemaal ten gunste van mijn kind. Maar ik snap nu het kunstje, ik voel me niet meer een toeschouwer maar neem inmiddels deel aan de wereld die het schoolplein heet!
Haha, heel herkenbaar! Ook voor ons natuurlijk een nieuw schoolplein met heel veel nieuwe gezichten. Maar ook hier begint het langzaam een beetje te settlen allemaal. En het is ook wel weer heel gezellig vind ik hoor, die schoolpleinklets ;)
BeantwoordenVerwijderenerg leuk verhaal! ik begrijp ook wel als het allemaal nieuw is dat je dat soort dingen moet inkomen en soms ook wel wat spannend is!
BeantwoordenVerwijderenUit eindelijk komt het altijd snel goed en word het snel duidelijk :D
Liefs Brenda
Haha, ook voor mij herkenbaar (lang geleden :-). En net als Marlies, ook nog verhuisd in de basisschool-periode en dus weer helemaal opnieuw beginnen. Maar het is ook wel grappig en soms handig om al die moeders (soms vaders) te kennen.
BeantwoordenVerwijderenEn dan komt de middelbare school en dan ken je geen enkele ouder en maar een enkele vriend/vriendin. Maar dat duurt nog ff ....
Elly
Wat herkenbaar Mara! Bij de eerste had ik dat ook en dan denk je dat je bij de tweede wel het kunstje kent ... maar nee hoor ... nu hij in een nieuw klasje zit sta ik weermet de mobiel in de hand, weer rond te kijken wie bij wie hoort etc.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, SabXX