Gewoon arbeidsverleden.

Eigenlijk schrijf ik hier nooit over mijn werk. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik vind dat het niet op mijn weblog past.
Ik probeer hier mijn masker te laten zakken, te vertellen hoe het echt me gaat. In plaats van alleen mijn vrolijke zelf te laten zien, probeer ik hier te tonen hoe CF toch wel deel uitmaakt van ons leven. Verder vind ik dit de plek om te laten zien hoe het is om moeder te zijn, een moeder met CF.
Maar naast het ouderschap en het hebben van CF, zijn er uiteraard ook nog andere kanten in mijn leven, waarvan één het werk is. Ik ben afgestudeerd orthopedagoog en sinds 2002 parttime werkzaam.

Ik hou van mijn werk, ik geniet. Het contact met de cliënten vind ik geweldig. Het oplossen van de 'persoonlijkheids-puzzel', cliënten een (hopelijk) juist zetje te geven.
Het is fijn om een leuke groep collega's om me heen te hebben. Om deel uit te maken van het arbeidsproces. Een plek te hebben waar ik mijn hersens op 'aan' kan zetten en 'gewoon Mara' kan zijn; geen patiënt, geen mama, maar gewoon mezelf met al mijn capaciteiten.

In augustus 2010 moest ik me ziek melden en eigenlijk is het me sindsdien nooit meer gelukt om mijn werk volledig (18 uur) op te pakken. Ik heb het meermaals geprobeerd; arbeidstherapeutisch wat aan de slag, zelfs een tijdje vrij continu negen uur per week gedraaid, maar iedere keer weer gooide die stomme CF roet in het eten. In het begin dacht ik oprecht dat ik het werken wel weer op zou kunnen pakken. Ik zou én kunnen werken, én voor een kind kunnen zorgen, én mijn gezondheid stabiel houden én dan ook nog een leuk, gezellig, sociaal mens kunnen zijn.

Integendeel.
Het lukt me niet meer.

Afgelopen augustus ben ik de WIA ingegaan. En afgelopen week hebben we, in goed overleg besloten dat mijn contract bij mijn werkgever wordt beëindigd (overigens alle lof voor mijn werkgever die mij op alle mogelijke manieren gesteund heeft!)

De afgelopen twee jaar zijn als een rouwproces voor me geweest. Ik weet dat het nu het meest verstandig is om op deze weg verder te gaan.
Het is genoeg zo.
Het is goed zo.
Voor mezelf zorgen kost al meer dan genoeg energie en dan is er ook nog een lief manneke voor wie ik, uiteraard samen met Sebas, moet zorgen.
Ik hoef niet meer alle ballen in de lucht te houden.
Ik kan ze niet meer allemaal in de lucht houden.
Het is klaar.

Hoewel ik dit rationeel weet en begrijp, is het emotioneel best lastig.
Toen ik van de week mijn collega's achter hun computer zag zitten, wilde ik het liefst ook direct inloggen op een computer en allerlei slimme dingen typen. In plaats daarvan verblijf ik overdag op de sportschool en kijk ik Koffietijd...
Ik weet het; zo zwart-wit is het niet (en zo vaak kijk ik ook geen Koffietijd ;)).

Het heeft gewoon even tijd nodig.

Ik ben er trots op dat ik tot mijn 34e deel heb kunnen uitmaken van het arbeidsproces. Ik heb er aan geproefd en zal het ontzettend gaan missen. Maar zoals zoveel: het is nu eenmaal niet anders!
Ik zal blijven genieten van de dingen die ik wel kan, van alles wat ik mee mag maken in het leven.

Dit is wat het is.

Binnenkort zal ik afscheid gaan nemen op het werk. Ik weet dat het met een hoop tranen gepaard zal gaan. Het is nu eenmaal niet mijn keus, mijn lichaam dwingt me hiertoe.
Maar ik zal vol trots en met mooie herinneringen afscheid nemen.