Gewoon arbeidsverleden.

Eigenlijk schrijf ik hier nooit over mijn werk. Ik kan niet uitleggen waarom, maar ik vind dat het niet op mijn weblog past.
Ik probeer hier mijn masker te laten zakken, te vertellen hoe het echt me gaat. In plaats van alleen mijn vrolijke zelf te laten zien, probeer ik hier te tonen hoe CF toch wel deel uitmaakt van ons leven. Verder vind ik dit de plek om te laten zien hoe het is om moeder te zijn, een moeder met CF.
Maar naast het ouderschap en het hebben van CF, zijn er uiteraard ook nog andere kanten in mijn leven, waarvan één het werk is. Ik ben afgestudeerd orthopedagoog en sinds 2002 parttime werkzaam.

Ik hou van mijn werk, ik geniet. Het contact met de cliënten vind ik geweldig. Het oplossen van de 'persoonlijkheids-puzzel', cliënten een (hopelijk) juist zetje te geven.
Het is fijn om een leuke groep collega's om me heen te hebben. Om deel uit te maken van het arbeidsproces. Een plek te hebben waar ik mijn hersens op 'aan' kan zetten en 'gewoon Mara' kan zijn; geen patiënt, geen mama, maar gewoon mezelf met al mijn capaciteiten.

In augustus 2010 moest ik me ziek melden en eigenlijk is het me sindsdien nooit meer gelukt om mijn werk volledig (18 uur) op te pakken. Ik heb het meermaals geprobeerd; arbeidstherapeutisch wat aan de slag, zelfs een tijdje vrij continu negen uur per week gedraaid, maar iedere keer weer gooide die stomme CF roet in het eten. In het begin dacht ik oprecht dat ik het werken wel weer op zou kunnen pakken. Ik zou én kunnen werken, én voor een kind kunnen zorgen, én mijn gezondheid stabiel houden én dan ook nog een leuk, gezellig, sociaal mens kunnen zijn.

Integendeel.
Het lukt me niet meer.

Afgelopen augustus ben ik de WIA ingegaan. En afgelopen week hebben we, in goed overleg besloten dat mijn contract bij mijn werkgever wordt beëindigd (overigens alle lof voor mijn werkgever die mij op alle mogelijke manieren gesteund heeft!)

De afgelopen twee jaar zijn als een rouwproces voor me geweest. Ik weet dat het nu het meest verstandig is om op deze weg verder te gaan.
Het is genoeg zo.
Het is goed zo.
Voor mezelf zorgen kost al meer dan genoeg energie en dan is er ook nog een lief manneke voor wie ik, uiteraard samen met Sebas, moet zorgen.
Ik hoef niet meer alle ballen in de lucht te houden.
Ik kan ze niet meer allemaal in de lucht houden.
Het is klaar.

Hoewel ik dit rationeel weet en begrijp, is het emotioneel best lastig.
Toen ik van de week mijn collega's achter hun computer zag zitten, wilde ik het liefst ook direct inloggen op een computer en allerlei slimme dingen typen. In plaats daarvan verblijf ik overdag op de sportschool en kijk ik Koffietijd...
Ik weet het; zo zwart-wit is het niet (en zo vaak kijk ik ook geen Koffietijd ;)).

Het heeft gewoon even tijd nodig.

Ik ben er trots op dat ik tot mijn 34e deel heb kunnen uitmaken van het arbeidsproces. Ik heb er aan geproefd en zal het ontzettend gaan missen. Maar zoals zoveel: het is nu eenmaal niet anders!
Ik zal blijven genieten van de dingen die ik wel kan, van alles wat ik mee mag maken in het leven.

Dit is wat het is.

Binnenkort zal ik afscheid gaan nemen op het werk. Ik weet dat het met een hoop tranen gepaard zal gaan. Het is nu eenmaal niet mijn keus, mijn lichaam dwingt me hiertoe.
Maar ik zal vol trots en met mooie herinneringen afscheid nemen.

Reacties

  1. Lieve schat, voor het eerst je blog gelezen, sorry dat ik daar niet eerder tijd voor heb gemaakt. Ik ben niet zo'n lezer is idd een slap excuus.

    Het is balen dat je niet alles meer kan terwijl je dat wel graag zou willen. Zou je alsjeblieft dat leuke, gezellige en sociale mens wat je bent willen blijven ;)

    Dikke kus squish

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hé allerliefste zus. ZO TROTS op jou!!!! Je hebt het goed gedaan zo!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dikke knuffel. Het raakt me enorm.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo herkenbaar (voor mij is het inmiddels al 6 jaar geleden dat ik stopte). Het is inderdaad echt een rouwproces waar je door moet. Het heeft tijd nodig maar het besef dat je de vrijheid hebt om te genieten van je zoontje en goed voor jezelf te zorgen is wellicht ook een hle opluchting.
    Xxx, Els

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Iedere keer moeten we een stukje afscheid nemen en dat valt niet mee. Ik vind het fijn om jou blog te volgen en zo iets over het leven met cf te lezen. Je doet jet super! Lieve groet, ria

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve Mara, Je hebt het prachtig op papier weten te krijgen. Stappen terug, ze horen erbij, dat weten we dondersgoed, maar wat zijn ze moeilijk! Klein, klein steuntje misschien: van de week hoorde ik dat een vriendje van jongste enorm jaloers op hem is, omdat ik altijd thuis ben en jongste dus altijd kan afspreken! Maargoed, de positieve dingen zien gaat jou ook weer prima lukken straks, weet ik zeker! Nu gewoon tranen want die moeten er eerst uit. En knuffels, want die horen daarbij. Bij deze! liefs, Marlies

    BeantwoordenVerwijderen
  7. oh wat zal dat lastig zijn geweest om die keuze te maken... sterkte met afscheid nemen. Enne... zo via de mail mag je toch je wijsheden uitdelen hoor ;-) Ik ben een gewillig en leergierig oor .. euh..oog

    liefs Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Sinds 2 maanden geleden ben ik er eigelijk weer bewust van dat wat je beschrijft de toekomst is voor mij. Ik werk nu nog 32 uur in de week, Maar Kwam er recent achter dat dit niet eeuwig zo zal blijven, en dat voelt inderdaag als een rouwprosess. Dat ik niet alleen door dit proces heen hoef is fijn om te weten.

    Liefs, Maarten

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mara,wat een stappen !! Maar ik hoop dat je het ook voelt dat je op een ander manier stappen vooruit doet ......
    Een nieuwe periode fultime moederschap en alles wat daar extra met zich mee brengt.
    Dikke knuff.Missie

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ook ik snap wat je doormaakt. Een heel aantal jaren geleden heb ik ook afscheid moeten nemen van een arbeidsleven. Het was een dubbel gevoel, ook wel een opluchting, maar zeker ook een gemis.
    Het gevoel van enigszins nuttig te zijn was bij mij een grote factor en daarnaast het deelnemen aan het "gewone" leven.
    Ik hoop dat je snel je weg vindt in je "nieuwe" leven.
    Dikke knufff Astrid

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Helaas zit hier nog iemand die weet hoe het voelt.
    Toen ik ziek thuisbleef had ik ook het gevoel en de hoop gewoon weer terug te keren naar de werkvloer. Helaas is het nooit meer gelukt.
    Het is inmiddels al 16 jaar geleden en ik weet nog dat ik dat toen héél erg vond. Want ondanks dat ik alsmaar ziek was en voortdurend in het ziekenhuis lag, mis je natuurlijk wel de sociale contacten. Even 's morgens bij een kop koffie praten over het nieuws, televisie, radio of wat je in het weekend hebt gedaan.
    Ik denk dat je er goed aan gedaan hebt lieverd. Al zal het misschien heel erg dubbel voelen nu. En wie weet kun je inderdaad mensen via e-mail adviseren, zoals Esther al suggereerde.

    Knuffel X

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gewoon tien jaar en KVL -268

Gewoon vliegen!

Gewoon een Taaie Challenge en KVL -261