Gewoon Mara!

Op verzoek (ja, ja lieve M., deze is voor jou!) een berichtje over een mogelijk nieuwe hobby. Laat ik ten eerste zeggen dat ik merk dat mijn hoofd 'leger' is, waardoor het lijkt alsof ik meer ruimte heb voor creatieve knutsel-ideeën. Verwacht niet teveel nee, maar ik ben heerlijk aan het crea-bea-en met Vic. Zo hangen er voor het keukenraam spinnenwebben gemaakt met wol en kastanjes, op de salontafel staat een 'herfsttafereel' en aan de voordeur hebben we een sinterklaas-krans gefabriceerd. Het is allemaal te kneuterig en te burgerlijk voor woorden, maar we genieten er zo van. In het kader van 'kneuterig en burgerlijk' wilde ik ook graag eens leren om een heuse taart te maken, met in het achterhoofd het idee dat ik in februari zelf de verjaardagstaart voor Vic kan maken. Mijn zus toonde zich bereid met me mee te gaan en op een regenachtige zaterdag gingen we dan ook samen op pad voor een taartenworkshop. De taarten stonden gebakken en wel op ons te wachten

Het verhaal gaat dus verder. Ik ga verder. Al eerder schreef ik er over ( Gewoon een ziekenhuis ). Het idee om over te stappen naar een ander ziekenhuis. Het afgelopen jaar heeft in het teken gestaan van het maken van (noodgedwongen) keuzes in het belang van mijn fysieke zijn. Eén keus had ik echter nog steeds niet gemaakt: blijf ik in het AZU of niet? Chicken als ik ben, stelde ik deze keuze voortdurend uit. Nu het fysiek een soort van rustig is en alle belangrijke keuzes worden gemaakt, wilde ik ook hier eens vaart achter zetten. Echter wel zonder mezelf enige druk op te leggen. Dus ging ik in september eerst kennismaken in het Haga. Ik sprak met een ontzettend leuke, betrokken nurse practioner. Maar wist desondanks na afloop niet goed wat ik wilde. Ik liet het bezinken, week na week. Om vervolgens te besluiten ook eens in het EMC te gaan praten. Daar was ik twee weken geleden voor een kennismakingsgesprek. De arts sprak mij enorm aan; eerlijk, betrokken en sympathiek. Ech

Afgelopen maandag mocht ik mij weer in het AZU melden voor mijn jaarlijkse MDS (multi disciplinair spreekuur). In alle vroegte reed ik, nog geheel nuchter vanwege de glucose-test, naar Utrecht. Het was zo rustig op de weg, dat ik zelfs drie kwartier te vroeg aankwam. De dag ving aan met een uitgebreid longfunctie-onderzoek. Na een uur blazen, bleek dat mijn longfunctie precies gelijk was gebleven (zelfde als in mei). Daarna kon ik door naar de MDS-kamer alwaar ik alle disciplines zou treffen. Met de nurse practioner kletste ik even bij. Zij wees me nog op de komst van de droogpoeder colistine (een antibioticum dat ik nu vernevel); iets om over na te denken. Vervolgens kwam de altijd vrolijke diëtiste langs, natuurlijk weer met een stagiair. Een ramp vind ik het altijd om weer al mijn voeding door te nemen. Geen enkele dag ziet mijn voeding er hetzelfde uit en ik vind het lastig om alles in maten te passen (hoeveel lepels rijst neem je dan? Hoeveel saus neem je? Wanneer drink je dan