Gewoon stabiel

Afgelopen maandag mocht ik mij weer in het AZU melden voor mijn jaarlijkse MDS (multi disciplinair spreekuur). In alle vroegte reed ik, nog geheel nuchter vanwege de glucose-test, naar Utrecht. Het was zo rustig op de weg, dat ik zelfs drie kwartier te vroeg aankwam.

De dag ving aan met een uitgebreid longfunctie-onderzoek. Na een uur blazen, bleek dat mijn longfunctie precies gelijk was gebleven (zelfde als in mei). Daarna kon ik door naar de MDS-kamer alwaar ik alle disciplines zou treffen.
Met de nurse practioner kletste ik even bij. Zij wees me nog op de komst van de droogpoeder colistine (een antibioticum dat ik nu vernevel); iets om over na te denken.
Vervolgens kwam de altijd vrolijke diëtiste langs, natuurlijk weer met een stagiair. Een ramp vind ik het altijd om weer al mijn voeding door te nemen. Geen enkele dag ziet mijn voeding er hetzelfde uit en ik vind het lastig om alles in maten te passen (hoeveel lepels rijst neem je dan? Hoeveel saus neem je? Wanneer drink je dan koffie?).
Toen het gesprek met de longarts die zich tevreden toonde. Mijn gewicht is goed, de longfunctie hetzelfde gebleven en mijn klachten zijn stabiel (redelijke en minder goede dagen).
Tussendoor werd ik nog geprikt voor de glucose-test waar ook geen bijzonderheden te zien waren.

Ook de maatschappelijk werkster laat zich altijd even zien. Maar ik had dit keer weinig met haar te bespreken. Het is goed zo, alles lijkt nu langzaam in rustiger vaarwater te komen. Er is het afgelopen jaar veel gebeurd, er zijn veel (noodgedwongen) keuzes gemaakt. Maar ik heb er vrede mee.

Vervolgens zeven buisjes bloed laten prikken (binnenkort de uitslag) en door naar de fysio. Hoewel ik het een bijzonder (en soms wat irritant) mens vindt, heb ik hem gecomplimenteerd om het feit dat hij me vorig jaar flink wakker heeft geschud.
Dat deed hij namelijk.
Hij gaf vorig jaar aan dat het nu echt eens tijd werd dat ik voor mezelf ging zorgen. Dat niemand, ook Vic niet, er iets aan had als ik zo hard door bleef hollen en alles maar wilde en moest doen van mezelf ten koste van mezelf. Hij gaf destijds aan dat ik mezelf voorop moest stellen en eerst aan mezelf moest gaan werken. Revalideren, sporten. En dat heb ik gedaan. Het was confronterend toen hij het zei, maar het was wel een wake up call.
Bij de spierspanningstest (rechterbeen) presteerde ik veel beter. Dit zou kunnen impliceren dat mijn spierspanning toeneemt. Gelukkig maar, ik sport me al een half jaar in de rondte! En vervolgens heb ik toch toegegeven om de looptest te rennen.
Dat was wel weer even flink heftig. Ik dipte mijn saturatie naar 78, maar herstelde ook weer snel.

De dag werd afgesloten met een thorax-foto. En toen liep ik het AZU uit, voorgoed...!
Maar daarover de volgende keer meer. Jeetje, wat een spannende cliffhanger ;D.