Gewoon Mara!

Eigenlijk heb ik te melden dat er weinig te melden valt.. Goed teken! Nou ja, het is niet zo dat er niets gebeurd. Ik ben inmiddels weer volop bezig met sporten. Drie keer per week beul ik mezelf weer af op de cardio-apparaten en met de krachttrainings-apparaten. Ik heb bijna alles weer dusdanig opgepakt dat ik op mijn oude niveau train. Verder draai ik nagenoeg het dagelijks leven weer. Breng en haal ik Vic van school, doe ik soms een huishoudelijk klusje en ben ik begonnen met gezellige koffiebezoekjes. De enige 'maar' is dat mijn kuchje weer terug komt. Het is zo'n heerlijkheid als ik na een iv-kuur niet meer hoest. Gewoon niet meer hoest! Maar vaak na een aantal weken komt het helaas weer terug en daar zit ik nu middenin. Het zijn de simpele dingen in het leven die dan net weer wat minder vanzelfsprekend zijn: - hoesten als ik me tijdens het slapen van zij naar zij draai. - hoesten als ik van binnen naar buiten ga - en andersom - hoesten bij het opstaan - h

Op zondag, een week geleden, ging mijn schoonmoeder weer naar huis na een week voor ons gezin te hebben gezorgd. Vanaf maandag nam ik het roer dus weer over. Mijn taak die ik mezelf op de eerste dag had opgelegd was domweg Vic naar school brengen en halen. En boodschappen halen. Dat leek me wel even genoeg. Vanwege de vele sneeuw liep ik de tweede dag naar de school van Vic die twee kilometer verder ligt. Een flinke wandeling dus ('en een goede training' riep ik optimistisch). Op de derde dag haalde ik de stofzuiger door het huis. En op dag vier? Ach, toen ging ik maar weer naar de sportschool..! En dat viel eigenlijk niet tegen. Ik pak dus langzaam aan het dagelijks leven weer op. Iedere dag weer een nieuw taakje, een beetje extra. Vandaar de stilte hier op het weblog. Ik ben er. Het gaat goed.

Vandaag mocht ik langs komen in het Haga voor een controlebezoek. Natuurlijk startte de dag met het blazen van een longfunctie. Naar volle tevredenheid blies ik een prachtige longfunctie; weer tien procent erbij ten opzichte van 28 december! Toen ik werd opgenomen voor mijn intraveneuze kuur had ik twintig procent minder geblazen dan begin november. Vandaag blies ik al weer drieëntwintig procent meer! Een klein optelsommetje laat dus zien dat ik zelfs drie procent meer blies dan begin november toen ik nog gewoon in goede doen was. Ik was dus meer dan tevreden. Mijn eigen arts bleek ziek te zijn, dus kreeg ik wederom dokter H.H. Hij nam alle tijd om alles met me door te spreken en bracht zelfs al wat wijzigingen aan in mijn medicatie. Zo ga ik nu beginnen met de aquadeks en seretide en verhoogden we mijn creon-gebruik. Ook zal er nog gekeken gaan worden naar mijn suikers,' just in case'. Vervolgens een hele tijd bij de apotheker gezeten voor uitleg over de gang van zaken

Voor alle lezers: Een prachtig, mooi en liefdevol nieuw jaar gewenst! Een jaar met hopelijk weinig (fysieke) tegenslagen. Een jaar waarin wensen uit mogen komen en er vooral veel genietmomenten zullen zijn! Oudjaarsdag begon hier helaas weer wat wisselend. Ik had al een paar dagen flink last van mijn buik. Ik nam me voor om mijn zakjes laxeermiddel te verhogen (dit had de mdl-arts in het AZU destijds geadviseerd), maar Sebastiaan vond het toch wijs dat ik eerst met het Haga zou overleggen. En een beetje aanmoediging daarin van een cyster hielp ook. Dus belde ik. En nee, het idee om zakjes te verhogen werd niet toegejuicht. Langskomen moest ik. Met het lood in mijn schoenen (en voor de zekerheid met een tasje met nachtjapon en schoon ondergoed) gingen we gedrieën dan maar weer richting het Haga. Onderweg natuurlijk toch een traantje; 'het zal toch niet..?' En daarnaast gunde ik mijn mannen gewoon een heerlijk onbezorgde dag. Vic verheugde zich al dagen op het 'vuurw