Gewoon de papa's en mama's.
En toen was opeens het sprookje van de kerstman voorbij...
Het is niet zo dat wij de afgelopen jaren het vaak over de kerstman hebben gehad of heel hard bezig zijn geweest hem hierin te laten geloven. De kerstman kwam gewoon één of twee cadeautjes brengen, die dan op Vic lagen te wachten onder de kerstboom.
Afgelopen maandag riep hij vlak voor het slapen gaan naar beneden:
'mama, denk jij dat de kerstman echt bestaat?'.
Oeiiiii, gewetensvraag. Wat nu?, dacht ik onderaan de trap.
'uhm..ik denk van wel'. 'En jij?', vroeg ik hem.
'Ik denk dat de kerstman niet bestaat', was zijn antwoord.
'En waarom denk je dat de kerstman niet bestaat', vroeg ik hem.
'Omdat juf dat zegt'. Bedankt juf dat we zelf mogen beslissen wat we aan ons kind vertellen..
'Maar wie legt er dan de cadeautjes onder de kerstboom denk je?', vroeg ik hem.
'Oja, zei hij, 'dan denk ik toch dat de kerstman bestaat en zal ik dat tegen juf zeggen', was zijn antwoord.
De dag daarna zette hij precies voor het slapen gaan een veelbetekenende blik op en vroeg me:
'mama, leggen de papa's en mama's soms de cadeautjes onder de boom?'. Dit had zijn vriendje tegen hem gezegd. Ik besloot eerlijk te zijn.
'Kom lieve schat, we gaan nog even samen zitten en dan leg ik het je uit'.
Dikke, dikke tranen met tuiten, een heleboel tuiten. Gewoon omdat de kerstman niet bestaat.
'En dan heb je wel pasen en Sinterklaas en nu bestaat de kerstman niet', gooide hij er tussen door. Ik hield maar even wijselijk mijn mond..
'En hoe doen jullie dat dan met de cadeautjes?', vroeg hij me al huilend.
'Nou, we kopen kerstpapier en leggen de cadeaus dan ingepakt onder de boom voor je'.
Ook mijn geruststellende 'je krijgt echt nog wel een cadeautje onder de boom' hielp niet tegen de tranen.
Vervolgens zei hij ook nog:
'Jullie zouden toch altijd eerlijk tegen mij zijn?' (oeiiiii, doink). 'En waarom zei jij dan gister dat de kerstman wel bestaat en nu bestaat de kerstman toch niet'. Oepsssss, dus legde ik hem uit dat ik het gisteren ook een moeilijke vraag vond en het even lastig vond wat ik moest antwoorden.
Na een hele hoop tranen ('ik denk dat ik nu echt niet meer kan slapen') viel hij als een blok in slaap om gelukkig de volgende ochtend vrolijk wakker te worden.
We hebben nu bedacht dat we samen een cadeautje voor papa gaan kopen om onder de boom te leggen, waarop hij direct zei dat hij dan ook wel een cadeau voor mij wilde kopen (lieverdje!).
En hoewel ik hem had gezegd dat hij niet aan andere (jongere) kinderen moet vertellen over de kerstman was het eerste wat hij gisteren aan zijn zwemvriendje vroeg die kwam spelen:
'weet jij dat de papa's en mama's de cadeautjes onder de boom leggen en niet de kerstman?'.....
Het is niet zo dat wij de afgelopen jaren het vaak over de kerstman hebben gehad of heel hard bezig zijn geweest hem hierin te laten geloven. De kerstman kwam gewoon één of twee cadeautjes brengen, die dan op Vic lagen te wachten onder de kerstboom.
Afgelopen maandag riep hij vlak voor het slapen gaan naar beneden:
'mama, denk jij dat de kerstman echt bestaat?'.
Oeiiiii, gewetensvraag. Wat nu?, dacht ik onderaan de trap.
'uhm..ik denk van wel'. 'En jij?', vroeg ik hem.
'Ik denk dat de kerstman niet bestaat', was zijn antwoord.
'En waarom denk je dat de kerstman niet bestaat', vroeg ik hem.
'Omdat juf dat zegt'. Bedankt juf dat we zelf mogen beslissen wat we aan ons kind vertellen..
'Maar wie legt er dan de cadeautjes onder de kerstboom denk je?', vroeg ik hem.
'Oja, zei hij, 'dan denk ik toch dat de kerstman bestaat en zal ik dat tegen juf zeggen', was zijn antwoord.
De dag daarna zette hij precies voor het slapen gaan een veelbetekenende blik op en vroeg me:
'mama, leggen de papa's en mama's soms de cadeautjes onder de boom?'. Dit had zijn vriendje tegen hem gezegd. Ik besloot eerlijk te zijn.
'Kom lieve schat, we gaan nog even samen zitten en dan leg ik het je uit'.
Dikke, dikke tranen met tuiten, een heleboel tuiten. Gewoon omdat de kerstman niet bestaat.
'En dan heb je wel pasen en Sinterklaas en nu bestaat de kerstman niet', gooide hij er tussen door. Ik hield maar even wijselijk mijn mond..
'En hoe doen jullie dat dan met de cadeautjes?', vroeg hij me al huilend.
'Nou, we kopen kerstpapier en leggen de cadeaus dan ingepakt onder de boom voor je'.
Ook mijn geruststellende 'je krijgt echt nog wel een cadeautje onder de boom' hielp niet tegen de tranen.
Vervolgens zei hij ook nog:
'Jullie zouden toch altijd eerlijk tegen mij zijn?' (oeiiiii, doink). 'En waarom zei jij dan gister dat de kerstman wel bestaat en nu bestaat de kerstman toch niet'. Oepsssss, dus legde ik hem uit dat ik het gisteren ook een moeilijke vraag vond en het even lastig vond wat ik moest antwoorden.
Na een hele hoop tranen ('ik denk dat ik nu echt niet meer kan slapen') viel hij als een blok in slaap om gelukkig de volgende ochtend vrolijk wakker te worden.
We hebben nu bedacht dat we samen een cadeautje voor papa gaan kopen om onder de boom te leggen, waarop hij direct zei dat hij dan ook wel een cadeau voor mij wilde kopen (lieverdje!).
En hoewel ik hem had gezegd dat hij niet aan andere (jongere) kinderen moet vertellen over de kerstman was het eerste wat hij gisteren aan zijn zwemvriendje vroeg die kwam spelen:
'weet jij dat de papa's en mama's de cadeautjes onder de boom leggen en niet de kerstman?'.....
:)) kleine jongentjes worden groot, de lieverd, kadootjes voor jullie allebei!
BeantwoordenVerwijderenhaha eerlijkheid duurt het langst :-)
BeantwoordenVerwijderenonze kids weten dat sinterklaas verkleed is en toch als hij voor hun neus staat is het 'gewoon' sinterklaas. Hun werkelijkheid en fantasie is nog zo in elkaar verweven!!
Hihihi, wel fijn dat je kindje zelf zo eerlijk en openhartig is. Maar ook lastig lijkt me, als hij met dat soort vragen komt. Hij is nog zo jong en eigenlijk zou hij zich daar niet mee bezig moeten houden. Lekker laten geloven. Jammer dat anderen dan roet in het eten gooien.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat heb je toch een heerlijk manneke. Een cadeautje voor papa én voor jou. *smelt, smelt*