Gewoon mijn herder.

Op de school van Vic waren uiteraard ook allerlei kerstactiviteiten. Dit jaar had juf bedacht om het kerstspel na te spelen in de kerk. Kleuters die mee wilden doen, mochten zich melden. En zo kwam het dat Vic herder wilde zijn.

Dagen voorafgaand aan de woensdag hoorde ik al allerlei nieuwe kerstliedjes voorbij komen. We zochten een prachtige, dikke stok voor de herder en spraken met zijn vriendje, die ook herder was, af wat de jongens aan zouden doen.

Gisteren was de grote dag! In een prachtige oude kerk in ons dorp, werd een kerkdienst gehouden. De kleutertjes die meededen mochten plaatsnemen voor het altaar. Daar zaten ze; Josef, Maria, een ezel, schaapjes, een heleboel engeltjes en twee herders :).
Het kerstspel was geweldig en deze moeder liet een traan, meerdere zelfs.

Naast dat het fantastisch en ontroerend is om ons vijfjarig kind als herder in de kerk te zien, geeft natuurlijk mijn situatie het geheel een extra sausje. Een half jaar geleden kreeg ik te horen dat ik naast Cystic Fibrosis, kanker heb. Ik wist toen niet of ik er überhaupt bij zou zijn met de kerst.
En nu was ik er gewoon.
In de kerk.
Bij mijn zoon, de herder!

's Avonds vond het kerstdiner plaats. En omdat ik dit jaar klassenmoeder ben, werd ik uitgenodigd om mee te eten met de kleuterklas van Vic. Eerst vroeg ik hem of hij het leuk zou vinden als ik er bij zou zijn. Zijn gezichtje lichtte op.
Hij stelde wel één voorwaarde.

Hij wilde mijn kleding uitzoeken.
Hahahaha!
Dat mocht natuurlijk.

Hij wilde graag dat ik iets met sterretjes droeg en gelukkig had ik nog zoiets in mijn kast. En er moest een grote bloem in mijn haar, want dat vindt hij zo mooi.

Ik at met de kleutertjes. Nouja...at? Ik zat erbij en keek ernaar.
En GENOOT! Optimaal. Zoals ik de hele dag al deed.

Want hoewel ik snap dat sommigen dit soort genieten misschien burgerlijk of kneuterig vinden, is er voor mij één ding al jaren duidelijk. Eén ding waarvan ik hoop dat iedereen het kan:

HET GROTE GENIETEN ZIT IN KLEINE DINGEN!