Gewoon borstkanker!

Ik val gewoon met een hele dikke deur in huis.


Ik. heb. kanker.


Ik heb borstkanker.


Ik heb Cystic Fibrosis en ik heb borstkanker.

Ik ben net 35 jaar oud en ik heb Cystic Fibrosis EN borstkanker!

Ik kan het niet mooier maken dan dit. Sinds gisteren ben ik officieel gediagnosticeerd met borstkanker.



Laat ik bij het begin beginnen van dit lange korte verhaal.
Precies een week geleden voelde ik voor het slapen gaan opeens een knobbeltje in mijn borst. Ook Sebas voelde het toen ik hem 'blind' liet voelen.
De volgende ochtend ging ik dan ook direct naar de huisarts. De huisarts voelde de knobbel ook, maar vond deze mooi glad en soepel en dacht dat het een soort goedaardige cyste (fibroadenoom) was. Ik mocht van hem best nog een week of twee wachten, maar als ik ter geruststelling een mammografie wilde, kon dat.


Dus ging ik afgelopen maandag naar het ziekenhuis in de buurt voor een mammografie met daaropvolgend een echo. De radioloog die de echo begeleidde was al snel duidelijk; 'mevrouw, ik wil eerlijk tegen u zijn, het ziet er niet goed uit, slecht zelfs'. 'Heeft u iemand meegenomen?'.

Nee, niet dus. Ik was alleen gegaan want ik ging er van uit de bevestiging te krijgen dat alles in orde was. De huisarts vond immers dat ik best een paar weken kon wachten..?
De radioloog belde direct met de mama-poli, maakte een afspraak voor de woensdag en kreeg een akkoord voor afname van diverse puncties. Zowel de knobbel in de borst als een klier in de oksel waren verdacht.


's Avonds belde de (gelukkig een andere..) huisarts me; 'Mevrouw, is het u duidelijk wat de radioloog van de echo vond? Uw knobbel laat alle kenmerken van borstkanker zien, het moet alleen woensdag nog door de uitslag van de punctie bevestigd worden.'

Dinsdag liet de huisarts weten dat er in de oksel niet veel cellen gekweekt waren, maar dat de cellen die er waren geen kwaadaardige cellen bevatten. Dat was even een opsteker.


Woensdag (gisteren) gingen we naar de chirurg. Ook zij was duidelijk; 'mevrouw, de patholoog heeft in de knobbel in de borst kwaadaardige cellen aangetroffen'. 'Betekent dit dat ik borstkanker heb?, vroeg ik haar. Laten we het beestje vooral bij de naam noemen. 'Dat betekent inderdaad dat u borstkanker heeft'.

De chirurg kon mij verder niets vertellen, ik moest nog in het 'grote overleg' besproken worden. Wel kwamen we er al gauw echter dat de combinatie CF en borstkanker verre van ideaal is. Vragen komen naar voren als: 'mag ik bestraald worden, aangezien de longen in hetzelfde gebied liggen?'.
Duidelijk werd in ieder geval dat er sowieso een borstbesparende of borstverwijderende operatie zal volgen en dan na de kweek van de tumor bekeken moet worden of er nog andere behandelingen (zoals chemo) moeten volgen.

In de auto belde ik met het HAGA en kwam al snel tot de conclusie dat ik de operatie niet aandurfde in het perifere ziekenhuis. Ik vrees zo voor mijn longen, ook hoe deze zich in de toekomst zullen houden gedurende dit hele traject. In overleg met de CF-verpleegkundige besloot ik dan ook de regie van alles in handen te leggen van mijn CF-team. Ik wil gedurende dit hele proces mijn longarts letterlijk en figuurlijk naast me hebben staan. Ik wil dat de chirurg en longarts elkaar kennen en ten allen tijde met elkaar kunnen overleggen.


Vandaag heb ik geprobeerd de overdracht te regelen, maar dit verloopt nog niet helemaal zoals ik zou willen. Hopelijk hoor ik morgen wanneer ik bij de mama-poli van het HAGA terecht kan.
Ik weet dus nog niets over de grootte van de tumor of andere zaken (plan van aanpak). Eigenlijk weet ik alleen maar dat ik borstkanker heb.


Sebastiaan en ik hebben het gevoel dat we in een slechte film zijn beland waarin wij gek genoeg de hoofdrolspelers blijken te zijn. De eerste dag werd vooral overheerst door boosheid; 'waarom moet ons dit overkomen? Is CF alleen niet genoeg?'. Ook schiet ik van enorme huilbuien, naar kalmte naar cynische grappen. Ik roep ook voortdurend dat ik blijkbaar vooraan heb gestaan in de rij toen de dodelijke ziektes werden uitgedeeld en dat ik stom genoeg twee tickets in die enorme rugzak heb gestopt.

Natuurlijk gaan we de strijd aan en natuurlijk geven we niet zomaar op. We hopen op het beste scenario; een ingekapselde tumor en geen uitzaaiingen, maar dit zal gedurende het traject pas gaan blijken.

Ons lieve, kleine mannetje weet nog van niks en dit willen we voorlopig graag zo houden. Er is nog niets concreets bekend, dus we kunnen hem ook nog niets concreet vertellen. We willen jullie dan ook allemaal vragen om met een heleboel zorgvuldigheid met dit nieuws om te gaan.
Als de tijd rijp is willen wij zelf aan Vic gaan vertellen wat er aan de hand is.


Dit ben ik;

Gewoon Mara = pas net 35 jaar, onwijs gelukkig getrouwd met lieve Sebastiaan en de opper-trotse mama van het meest geweldige en liefste kind; Vic. En ja, ik heb Cystic Fibrosis en borstkanker.




p.s. vandaag (28 juni) heb ik gehoord dat ik aanstaande woensdag een gesprek heb met de chirurg op de mama-poli in het Haga!