Gewoon Mara!

Het was weer tijd voor een rondje longpoli. Dus ging ik weer met mijn fijne autootje richting Den Haag. Ik ben blij met hoe het nu gaat. Ik heb goede dagen en minder goede dagen, maar de goede dagen overheersen. Het is zo fijn om even niet in het ziekenhuis te liggen, maar een soort van 'normaal dagelijks leven' te kunnen leiden. Met name het sporten gaat erg goed, ik heb nog nooit zo zwaar getraind in de afgelopen twee jaar. Ik ben bezig met hardlopen op de loopband. Al is het maar een paar minuten, ik doe het wel! Dus vertelde ik voorgaande aan mijn longarts. De avond voor mijn bezoek aan de poli riep ik al tegen Sebastiaan dat ik het idee had dat het sporten niet zozeer mijn longinhoud verbeterde, maar wel mijn conditie. En dat bleek ook uit de cijfers. Mijn longfunctie was namelijk zelfs iets minder goed (vier procentpunten minder). Maar de longarts vond het 'acceptabel' zeker gezien mijn omschrijving over hoe ik me nu voel. Dus gaan we voorlopig door op de weg

Woensdag ging het mannetje dus trakteren. We kozen voor spookjes dit jaar: Het was zo prachtig om te zien hoe hij in vergelijking met vorig jaar (toen hij rode vlekken kreeg in zijn nek van de zenuwen en het ongemak) er nu van genoot om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Na schooltijd namen we vijf jongens, één meisje en ons eigen kind mee naar huis voor het kinderfeestje. De leeftijd varieerde van vier tot zeven jaar oud, een gevarieerd gezelschap dus. De kinderen verstopten hun cadeautjes voor de jarige en nadat alles gevonden was, gingen we aan tafel voor hotdogs. Daarna reden we met alle kinderen door naar het Klauterwoud. Het was gelukkig een droge middag. Ze moesten er diverse opdrachten doen om letters te verdienen:   Over de lange brug met z'n allen. Over de keien naar de overkant. De letters vormden het woord waar de schat verstopt lag. In de schatkist lag voor ieder kind een klauter-woud-loper-diploma en een klein presentje. Moe en besme

De afgelopen dagen stonden in het teken van mijlpalen van Vic. Eerst mocht hij afzwemmen in het laatste weekend van januari. Het was best even slikken dat hij hier een kinderfeestje voor moest afzeggen, tenminste.., uiteindelijk sloot hij nog wel even aan bij het avondeten. De dag voor het afzwemmen, maakten we samen een taart, die rijkelijk door hem werd versierd: Voor het afzwemmen zelf leek hij niet erg zenuwachtig te zijn. Samen met 49 andere kinderen haalde hij zijn zwemdiploma. Ze liepen na afloop nog een ere-rondje en hij was zo trots. En niet alleen Vic was trots natuurlijk... Ook opa en oma, papa en ik waren zo trots op ons ventje. Ik merk toch dat dit soort momenten worden overgoten met een sausje.. Het sausje van 'wat-ben-ik-blij-dat-ik-hier-bij-mag-zijn'. De dag dat ik hoorde dat ik waarschijnlijk borstkanker had, ging ik 's middags gewoon met Vic naar de zwemles. Ik weet nog dat Sebas en ik stonden te kijken en ik dacht; 'zal ik hem oo