Gewoon mijlpalen!

De afgelopen dagen stonden in het teken van mijlpalen van Vic.

Eerst mocht hij afzwemmen in het laatste weekend van januari. Het was best even slikken dat hij hier een kinderfeestje voor moest afzeggen, tenminste.., uiteindelijk sloot hij nog wel even aan bij het avondeten.
De dag voor het afzwemmen, maakten we samen een taart, die rijkelijk door hem werd versierd:

Voor het afzwemmen zelf leek hij niet erg zenuwachtig te zijn.
Samen met 49 andere kinderen haalde hij zijn zwemdiploma.

Ze liepen na afloop nog een ere-rondje en hij was zo trots.

En niet alleen Vic was trots natuurlijk... Ook opa en oma, papa en ik waren zo trots op ons ventje.
Ik merk toch dat dit soort momenten worden overgoten met een sausje.. Het sausje van 'wat-ben-ik-blij-dat-ik-hier-bij-mag-zijn'.
De dag dat ik hoorde dat ik waarschijnlijk borstkanker had, ging ik 's middags gewoon met Vic naar de zwemles. Ik weet nog dat Sebas en ik stonden te kijken en ik dacht; 'zal ik hem ooit nog zien afzwemmen?'. En ja hoor!!! Ik was er bij. En ik lag ook nog eens niet in het ziekenhuis!

Afgelopen weekend was Vic ook nog eens jarig. Zaterdag vierden we het grote-mensen-feest en we genoten met elkaar van een heel gezellige dag.
Vanmiddag gaan we samen traktaties maken voor het trakteren op school morgen. Ook is morgen zijn kinderpartijtje. Blog volgt!! :)