Gewoon aangelijnd!
Na alle enthousiaste berichten, lukte het me helaas niet om de stijgende lijn vast te houden.
Misschien toch niet hard genoeg afgeklopt??
Na een positief en 'acceptabel' bezoek aan de longarts kort geleden, ging het een paar dagen later toch opeens weer minder goed. Ik voelde me niet zo fit, kon opeens mijn sporttraining niet meer voltooien.
Maar het nare was vooral weer de verhoging en een vervelende pijn die ik kreeg in mijn schouder bij het ademen. Na een paar dagen trok er ook een pijn naar mijn zij.
En het nare was dat alles links zat.
Links..
Links, waar ook mijn borst er af is gegaan.
En dan blijkt dat ik me door de kanker zo kwetsbaar voel.
En opeens ben ik dan toch heel bang dat pijnen uitzaaiingen betekenen.
En dan breekt er opeens paniek uit. Paniek in mijn hoofd.
Kanker is een tegenstander die ik nog niet erg goed ken.
Die me bang en kwetsbaar maakt.
En hoe goed de borstoperatie ook is gegaan, het geeft me geen garanties dat er niet ergens nog een eigenaardig celletje rond dwaalt.
Maar hee, natuurlijk probeerde ik kalm en koel te blijven en weer te leren vertrouwen op mijn lijf wat het eigenlijk allemaal zo goed doet. Maar een leven met kanker en CF is gewoon best heuuuuul spannend!
Dus liet ik de tranen gaan en besloot ik na een paar dagen wachten toch maar het Haga te bellen voor overleg. Omdat men, gezien de pijn, vreesde voor een klaplong, mocht ik direct de volgende dag langskomen.
Gelukkig was er op de thoraxfoto geen klaplong te zien en lijkt het slijm de pijn te veroorzaken.
Mijn longfunctie was echter in anderhalve week met bijna tien procentpunten gedaald! Tijd om in te grijpen dus!
Dus ging ik afgelopen vrijdag naar het Haga voor een dagopname. Werd de PAC aangeprikt, ging ik voor een gehoortest (vanwege de medicatie) en ben ik inmiddels alweer drie dagen aangesloten voor een kuur Cefta en Tobra.
Het afgelopen weekend heb ik me bij mijn ouders laten verwennen (Sebastiaan was weg vanwege het werk) en nu hoop ik zo snel mogelijk weer op te knappen.
En hoewel het natuurlijk jammer is dat ik weer een intraveneuze kuur heb,
Ben ik blij dat er geen zichtbare tekenen van kanker zijn gezien.
Ben ik blij dat ik vier maanden even rust heb gehad.
En hoop ik dat ons hierna weer een heleboel rustige maanden gegund zijn.
Misschien toch niet hard genoeg afgeklopt??
Na een positief en 'acceptabel' bezoek aan de longarts kort geleden, ging het een paar dagen later toch opeens weer minder goed. Ik voelde me niet zo fit, kon opeens mijn sporttraining niet meer voltooien.
Maar het nare was vooral weer de verhoging en een vervelende pijn die ik kreeg in mijn schouder bij het ademen. Na een paar dagen trok er ook een pijn naar mijn zij.
En het nare was dat alles links zat.
Links..
Links, waar ook mijn borst er af is gegaan.
En dan blijkt dat ik me door de kanker zo kwetsbaar voel.
En opeens ben ik dan toch heel bang dat pijnen uitzaaiingen betekenen.
En dan breekt er opeens paniek uit. Paniek in mijn hoofd.
Kanker is een tegenstander die ik nog niet erg goed ken.
Die me bang en kwetsbaar maakt.
En hoe goed de borstoperatie ook is gegaan, het geeft me geen garanties dat er niet ergens nog een eigenaardig celletje rond dwaalt.
Maar hee, natuurlijk probeerde ik kalm en koel te blijven en weer te leren vertrouwen op mijn lijf wat het eigenlijk allemaal zo goed doet. Maar een leven met kanker en CF is gewoon best heuuuuul spannend!
Dus liet ik de tranen gaan en besloot ik na een paar dagen wachten toch maar het Haga te bellen voor overleg. Omdat men, gezien de pijn, vreesde voor een klaplong, mocht ik direct de volgende dag langskomen.
Gelukkig was er op de thoraxfoto geen klaplong te zien en lijkt het slijm de pijn te veroorzaken.
Mijn longfunctie was echter in anderhalve week met bijna tien procentpunten gedaald! Tijd om in te grijpen dus!
Dus ging ik afgelopen vrijdag naar het Haga voor een dagopname. Werd de PAC aangeprikt, ging ik voor een gehoortest (vanwege de medicatie) en ben ik inmiddels alweer drie dagen aangesloten voor een kuur Cefta en Tobra.
Het afgelopen weekend heb ik me bij mijn ouders laten verwennen (Sebastiaan was weg vanwege het werk) en nu hoop ik zo snel mogelijk weer op te knappen.
En hoewel het natuurlijk jammer is dat ik weer een intraveneuze kuur heb,
Ben ik blij dat er geen zichtbare tekenen van kanker zijn gezien.
Ben ik blij dat ik vier maanden even rust heb gehad.
En hoop ik dat ons hierna weer een heleboel rustige maanden gegund zijn.
Sterkte Mara, het is dubbele angst op zo,n moment! Xxx
BeantwoordenVerwijderenDe volgende 4 maanden zijn weer voor jou sterke zus!
BeantwoordenVerwijderenOei, zo begrijpelijk die onzekerheid/angst. Hopelijk komt het vertrouwen in de toekomst weer snel terug.
BeantwoordenVerwijderenVeel liefs, denk aan je.
Ahh wat jammer van je infuuskuur! Logisch dat de angst je aangreep. Denk heel logisch, maar heel vervelend voor jou.
BeantwoordenVerwijderenBeterschap en we duimen mee dat de kuur goed aanslaat.
Iiefs
Hee Mara .. zeker jammer van de infuuskuur en ooh geloof ik graag dat je angst hebt voor de kanker.. id een tegenstander die je niet door en door kent. , nu maar vlug weer terug in de lucht met je longen en hopen op een verder rustig jaar.. xx
BeantwoordenVerwijderenWauw..., dat is niet mis zeg! Wat een rot ziekte is het toch en dan nog positief blijven, pffff... Sterkte lieve griet,
BeantwoordenVerwijderenRia
Oh meissie, je hebt het niet makkelijk. En ondanks alles wat je meemaakt ben en blijf je een fantastisch positief en mooi mens!!!
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes, Sabine
Oh die verlammende angst. Die altijd maar overal bij is. Eigenlijk is dat nog een extra tegenstander. En net op het moment dat je weer een beetje vertrouwen hebt gooit de angst weer roet in het eten.
BeantwoordenVerwijderen"Fijn" dat het maar een kuur is. Bizar om dit zo te zeggen.
Ik hoop dat je er goed van opknapt en volop van de lente kunt genieten.
Liefs!