Gewoon Mara!

In de winter en voorjaar-maanden begon ik met een teken- en schildercursus. Vooral om gewoon ergens weer even mezelf te kunnen zijn, anoniem en geen patiënt of moeder. Ik leerde te werken met verschillende soorten materialen (acryl- en olieverf, pastelkrijt en aquarel). En hoewel ik ondertussen nog wel met een intraveneuze kuur liep, had niemand eigenlijk echt in de gaten dat ik ziek ben. Dit was op de eerste cursusdag in januari; een opdracht met houtskool. In september ga ik weer verder met de schildercursus!    De laatste tijd begon onze zoon met 'loomen'. En eigenlijk bleek al gauw dat degene die misschien nog wel het meest enthousiast was over het loomen ikzelf was ;). Dus maakte ik allerlei moeilijke armbandjes en sleutelhangers voor hem (onder begeleiding van You Tube) en kort geleden maakte ik voor het eerst een bandje voor mezelf: Het zijn paarse en rose ribbons. De rose (pink!) ribbons staan voor borstkanker zoals iedereen weet. Paarse ribbons, dat is

Precies een jaar geleden. 20 juni 2013. Het is 22.25 uur. Ik zeg tegen Sebas dat ik alvast naar boven ga. Ik kleed me uit en met ontbloot bovenlijf sta ik in de badkamer voor de spiegel. Ik kijk naar mijn borsten en bedenk me dat ze toch te lijden hebben gehad onder een zwangerschap en het vele afvallen en aankomen door het ziek zijn. Ik pak mijn borsten vast. Eerst rechts. En dan links. Opeens voel ik iets geks in mijn linkerborst. Net boven mijn tepel voel ik een hard stukje. Ik voel nog eens rechts, dan weer links, dan weer rechts, dan weer links. Nee, rechts voel ik toch echt niets geks. In mijn onderbroekje ga ik de trap af. Sebas ligt op de bank televisie te kijken. Hij kijkt op als ik zeg 'Wil je alsjeblieft even aan mijn borsten voelen? Ik voel iets zitten, maar ik zeg niet in welke borst'. Hij voelt het direct; 'Links voel ik wat zitten'. 'Dan ligt het dus niet aan mij', antwoord ik hem. Het is inmiddels half elf geworden, dus ik

Hier wat fotootjes van ons, van hoe goed het buiten leven en het buiten zijn ons bevalt: Vlak bij ons huis vissen met papa.     We gingen samen een middag 'geocachen'.     We hadden een geo-route uitgestippeld van twee uur. We wandelden samen, kletsten, en   genoten van al het prachtigs wat de natuur ons te bieden heeft.       Gisteren zijn we hier aan de avondvierdaagse begonnen (2, 5 km).   Terwijl ik dit typ, lopen oma en en papa met Vic mee vanavond. En nee..., we kijken geen voetbal!   Buiten leven.... het is soms best vermoeiend ;-D      

Ik verjaarde. Op 3-6 werd ik 3-6! (en we wonen ook nog eens op 3-6.... Hahahaha, wat is het numero logisch gezien allemaal toch leuk ;)) Dit jaar gaven we geen groot feest. Maar de vreugde was er niet minder om. Integendeel misschien wel! Ik at een taartje met de ouders en ging 's avonds een hapje sushi eten met mijn heerlijke mannen. En het was goed zo. We vieren het leven! En eigenlijk is dat wat we iedere dag doen; het leven vieren! We genieten van het prachtige weer, leven veel buiten. Vic heeft al twee keer in natuurwater gezwommen. Sebastiaan maakt de heerlijkste vleesgerechten op zijn 'smoker'. We drinken wat prosecco, proosten met vrienden. We fietsen naar school, ik bezoek de sportschool, hou het huisje een beetje bij. Vic 'proeft' aan de scouting. We maken loom-armbandjes . Ik ruim het huis nog eens op. We verheugen ons op de vakantie. En zo vliegen de dagen voorbij. Ik hoop dat het heel lang gewoon even zo rustig mag blijven!