Gewoon een jaar verder!

Precies een jaar geleden.

20 juni 2013.

Het is 22.25 uur. Ik zeg tegen Sebas dat ik alvast naar boven ga.

Ik kleed me uit en met ontbloot bovenlijf sta ik in de badkamer voor de spiegel.
Ik kijk naar mijn borsten en bedenk me dat ze toch te lijden hebben gehad onder een zwangerschap en het vele afvallen en aankomen door het ziek zijn.

Ik pak mijn borsten vast.
Eerst rechts.
En dan links.

Opeens voel ik iets geks in mijn linkerborst.
Net boven mijn tepel voel ik een hard stukje.

Ik voel nog eens rechts, dan weer links, dan weer rechts, dan weer links.
Nee, rechts voel ik toch echt niets geks.

In mijn onderbroekje ga ik de trap af. Sebas ligt op de bank televisie te kijken.
Hij kijkt op als ik zeg 'Wil je alsjeblieft even aan mijn borsten voelen? Ik voel iets zitten, maar ik zeg niet in welke borst'.
Hij voelt het direct; 'Links voel ik wat zitten'. 'Dan ligt het dus niet aan mij', antwoord ik hem.

Het is inmiddels half elf geworden, dus ik ga maar weer naar boven. Hoewel ik me enigszins ongerust voel, kan ik me niet voorstellen dat dit iets ernstigs is. Ik heb toch al CF?

De nacht breng ik piekerend, slapend en al voelend aan mijn borst door.

Morgen zal ik me gerust laten stellen door de huisarts. Hij zal zeggen dat hij vermoedt dat het een fibroadenoom is, een soort goedaardige cyste. Alleen om mij gerust te stellen, zal hij een mammografie aanvragen.

Over vier dagen zal de illusie voorbij zijn. Over vier dagen zal ik horen dat de radioloog denkt dat ik borstkanker heb. Over zes dagen zal de chirurg deze diagnose bevestigen.
Dan zal er een tijd aanbreken van paniek en veel overleg met de longarts.
We zullen samen strijden voor onze vakantie naar Italië, omdat we dat zo graag willen voor ons gezin. Uiteindelijk zal mijn borst geamputeerd worden en zullen we het nieuws krijgen dat er geen zichtbare uitzaaiingen zijn.


20 juni 2014

Met de tranen in mijn ogen zit ik in onze heerlijke woonkamer. De schuifpui staat open en het is stil om mij heen. Ik typ dit stukje.

Een extra gevoel van dankbaarheid en blijheid overvalt me vandaag.
IK BEN ER NOG!

Een jaar geleden zag het leven er anders uit, moest ik een weg gaan vinden in een leven met kanker. En hoewel ik een leven met zo veel onzekerheden (CF en kanker) soms behoorlijk lastig vindt, geniet ik van alle mooie momenten die mij en ons gegund zijn.

De kanker zit niet meer iedere dag in mijn gedachten, ik ben niet meer iedere dag bang om dood te gaan door de kanker of door de CF.
Langzaam durf ik weer wat meer te vertrouwen op mijn lichaam wat het zo goed doet en leer ik weer wat meer te vertrouwen op mezelf.

Ik ben trots op mijn lichaam.
Ik ben trots op mezelf.
Ik ben trots op mijn naasten die ons steunen en liefhebben.

Leve het leven!